Veel fouten met onze levensmiddelen worden veroorzaakt door nalatigheid van de producent of van een van zijn vele toeleveranciers. Vandaag de dag zijn de fabricageprocessen van de doorsnee levensmiddelen dermate gecompliceerd geworden dat het controleren van al die toeleveranciers op zich al sterk kostprijsverhogend werkt. Om dit te begrijpen hoeft u zeker geen levensmiddelenexpert te zijn.

Kijkt u maar eens voor de grap naar de opsomming van de ingrediënten van sommige ogenschijnlijk eenvoudige levensmiddelen. Neem nou een simpel product als droge soep. U weet wel, die u zo uit een pakje in het kopje doet, kokend water erop en hupsakee de soep is klaar jongens!  Zo’n pakje bevat maar liefst 30 ingrediënten. Sommige hiervan zijn ook weer samengesteld uit meerdere stoffen. Zo kunnen wij bijvoorbeeld een  verdere opsplitsing maken van de croutons. Deze zijn op hun beurt weer samengesteld uit zout, vet en tarwe en wellicht enkele broodverbetermiddelen die het bakproces wat beter doen verlopen en ze niet direct zacht laten worden wanneer de soep opgediend wordt. Daarnaast kunnen we naar het vet gaan kijken. Wat voor mengsel wordt er gebruikt? Uit welke landen komt dit? Welke conserveermiddelen, lees anti-oxidanten zijn eraan toegevoegd om het ranzig worden van de crouton te vertragen? Wanneer we een optelsom maken van al deze variabelen op de ingrediënten dan komen we voor dat simpele pakje droge soep op zo’n 100 ingrediënten of leveranciers. Iedere leverancier van deze ingrediënten heeft zo zijn eigen kwaliteitszorgsysteem. In West Europa kunnen we ervan uitgaan dat hier voldoende aandacht aan besteed wordt. Maar hoe zit het met het cocosvet dat uit Indonesië in bulk naar Rotterdam verscheept is? Wanneer een of andere goedbedoelende maar onwetende idioot iets toevoegt zonder daarbij te beseffen dat deze stof zeer schadelijk voor de gezondheid kan zijn wordt zoiets in de regel alleen bij toeval ontdekt. Niet alle ingrediënten worden standaard op alle mogelijke contaminanten onderzocht, dat is veel te kostbaar en dit zou uw levensmiddelen werkelijk onbetaalbaar maken.

We praten in feite over ketenbeheersing in ons voorbeeld van het pakje soep. We kunnen wel vast stellen dat zoiets in feite gewoonweg niet te beheersen valt. 100 ingrediënten voor dat ene pakje soep. Als er iets fout is dan krijg jij het als zakjesvuller de schuld van alles ook nog! We weten hoe kostbaar dergelijke terugroepacties kunnen zijn. Negatieve publiciteit, veel extra kosten door het vernietigen van voorraad en inzet van extra mankracht en verlies van naam en marktaandeel niet te vergeten. De concurrent leest ook het voorblad van de Telegraaf en gooit er meteen een actie tegenaan met de smuilende opmerking erbij: “Nou dat overkomt ons nou nooit”.

U ziet, met het voortschrijden van de technologie (100 ingrediënten in een simpel pakje soep, terwijl mijn moeder met vijf al iets heerlijks op tafel kan zetten) neemt het risico voor de fabrikant welhaast onbeheersbare vormen aan.

Tel daarbij de onverschilligheid die sommige producenten naar hun consumenten toe etaleren dan is het recept van een calamiteit snel gemaakt. Wees op uw hoede voor mooie praatjes. Het is nog altijd zo dat hoe complexer onze levensmiddelen worden hoe sneller de wet van behoud van ellende sneller om de hoek komt kijken!