Wat is dat nu weer voor een belachelijke vergelijking. Wat heeft een slager nou te maken met een reisbureau?
Ik kan hier op twee manieren op antwoorden.
- Er wordt nog steeds erg veel gesleept met vlees vanuit de meest exotische landen. Hierdoor is een slager best te vergelijken met een reisbureau. Vlees dat van Nederland naar Italië gaat om tot Parma ham omgetoverd te worden en gehakt dat uit Namibië komt.
- De slager moet van de Warenwetgeving binnen vier uur kunnen achterhalen van welk beest (!) de karbonade komt die in zijn etalage staat te pronken. Ja, hij moet het reisschema van het vlees achter de hand hebben.
Over het eerste fenomeen heb ik al uitgebreid aandacht geschonken in de column ‘Afrogehakt’. Hierin wordt het ergerlijke gesleep aan de kaak gesteld van het rundvlees dat uit Afrika komt en dat uiteindelijk via omzwervingen in Engeland, dat ook niet een denderende naam heeft op het gebied van voedselveiligheid, verwerkt wordt in ons gehakt. Gehakt vormt in onze wetgeving een uitzondering op de traceerbaarheids regel. Daarvan hoeft de (supermarkt) slager het land van herkomst niet aan te geven. De grootgrutter in Zaandam onder anderen maakt hiervan uitbundig gebruik van de gat in de wetgeving. (voor de zoveelste keer overigens)
Reizigers zoek?
Het tweede fenomeen omvat de traceerbaarheid. Momenteel bevinden wij ons in de tweede week van de nasleep van de tsunami ramp die Azië trof op 25 december 2004. Bijna alle Westerse reisorganisatoren weten nog steeds niet waar hun klanten zijn. Ik heb het niet over dat handje vol ‘backpackers’ maar over de grote meerderheid aan reguliere vakantiegids boekers.
Dat zoveel klanten zoekraken is toch te idioot voor woorden? Als er iets gemakkelijk te traceren is dan moeten het toch toeristen zijn? De heen- en terugvluchten zijn soms maanden tevoren bekend, het hotel is ook bekend compleet met e-mail adressen en telefoonnummers en toch raken deze goed betalende klanten zoek. Alles wordt tegenwoordig geregistreerd in ons land lijkt het wel, tot de Sofinummers toe.
Het geeft wel aan dat het in de reisbranche een collectieve puinhoop is die erom gilt om op een harde manier gereorganiseerd te worden. Men interesseert zich maar heel weinig in het wel en wee van hun klanten als ze maar hun rekening betalen.
Wanneer er weer zo’n bovenbaas uit de reisbranche op TV komt met een over zijn broekriem bungelende BMI van minimaal 30, wordt er wel stoere taal gebezigd maar de cijfers wijzen in een heel andere richting. Bijna iedere dag worden de schattingen van het juiste aantal slachtoffers of vermisten als gevolg van deze tragische ramp naar boven of naar beneden bijgesteld.
Het wordt hoog tijd dat de reisorganisatie een vergelijkbaar systeem als een voedselveiligheidsplan in het leven gaat roepen. Wanneer men dezelfde systematiek als de voedingsmiddelenindustrie invoert, dan kan men helder het reisproces in beeld brengen en precies traceren waar hun ‘producten’ op ieder moment van de dag zijn.
Bijna alle pakjesdragers, zoals DHL en TNT hebben een tracebility van 100%. Vaak kan de klant zelf op internet volgen of het voor hem bestemde pakje al door de douane heen is.
En dan terug naar onze arme en vooral hardwerkende slager. Die kan u wel precies vertellen waar uw biefstukje vandaan komt. Meteen! U hoeft niet eens hiervoor een nummertje te trekken. Doet hij een beetje zijn best dan vertelt hij het oormerknummer die het dier zelf op onvrijwillige basis bij de veearts heeft getrokken!
‘Toch wel lekker slager, dat biefstukje van Klazina 31, heeft u nog meer van dit lekkere vlees?’ Waarna uw vlees vakman antwoordt: ‘Mevrouw Klazina met haar zussen is helemaal uitverkocht’. ‘Maar u treft het. Ik heb hier nog een mooi stuk van haar achternicht, Aagje 32’. Zij komt van de boer aan de overkant die woont aan de Polderweg 32’. U weet wel die boerderij met de nieuwe rieten kap.
‘Probeert u maar, zij heeft een nog beter leventje gehad, bijna net zo goed als de overbemeste directeur van uw reisbureau’!