Vanaf begin 2000 praat iedereen zich het begrip aan van ‘Supermarkt oorlog’. Er zijn wat prijsvergelijkingen gedaan die daadwerkelijk verschillen tussen de diverse supermarktketens aan het licht brachten om een paar maanden later weer bijna omgekeerde verhoudingen aan het licht te brengen. Dan doen de discounters weer niet mee want zij verkopen alleen maar private label en dat is peren met appels vergelijken.  Blah blah. Etc.

Zo valt er altijd wat te beleven op supermarktgebied. Het is een dynamische bedrijfstak, dat wel.

In feite is het spelletje heel erg verschrikkelijk simpel. Het draait gewoonweg om competenties. Ook weer zo’n vreselijk modewoord maar wel goed te gebruiken in deze column. Onder competenties versta ik gewoon vakmanschap. Dat wordt een steeds zeldzamer fenomeen in het bedrijfsleven, domweg omdat veel scholen waardeloze producten afleveren.

Nu is het beslist niet zo dat er allen maar achterlijk zolen werkzaam zijn maar meer dat er juist op de strategisch gevoelige plaatsen soms vreselijke ‘NoNo’s’ werken. Lieden die niet in het minst geremd worden door enige vakinhoudelijke kennis en daardoor een heerlijk zorgeloos leventje leiden.

Over wie heb je het nou precies Velzeboer?

Dit zijn de commerciële jongens die in de foodsector actief zijn. Het is voor de meesten erg moeilijk om deskundig te zijn op een breed terrein. In feite weegt de economische kennis het zwaarst. Met andere woorden handel drijven. In de foodsector zijn twee machtsblokken aanwezig. Die van de verkoper en dat van de inkoper. Diegene die het sterkste team heeft is doodeenvoudig aan de winnende hand.

De eerste slag in de supermarktoorlog is duidelijk gewonnen door de grootgrutters omdat zij de meest gehaaide, a-sociale inkopers in huis hebben weten te halen. Zij hanteren dusdanige inkooptactieken waardoor de tweedehands autohandel tot een chique bedrijfstak verheven wordt.

Koppelverkoop, ‘take it or leave it’ tactieken, het tegen elkaar uitspelen van bedrijven in een dezelfde telefonische vergadering waar iedereen met elkaar aan dezelfde lijn hangt zijn enige nog nette tactieken. Dan heb ik het niet eens over de beroerde betalingswoorwaarden. Ga maar na wat het voor een cashflow betekent als je als supermarkt direct het geld van de argeloze consument ontvangt en dat je de leverancier twee maanden later pas hoeft te betalen. Dit is een manier om gillend rijk te worden. Zou ik ook eens moeten doen.

Intussen heeft er een stille paleisrevolutie plaatsgevonden.

Het bedrijfsleven in de voedingsmiddelenindustrie huurt nu zelf deze inkoopviespeuken in en gaat hiermee de supermarkten te lijf. Zij zijn immers goed getraind.

De ommezwaai is nu reeds duidelijk te merken. (Begin 2007 IJV.)

Ik voorspel u:

Het jaar 2007 zal gekenmerkt worden door een stille revolutie in de supermarktwereld. Juist ja, die van de omgekeerde wereld. Dankzij de verkoopviespeuken van de voedingsmiddelenindustrie zullen de producten veel luxer worden en vooral veel duurder. Nu nóg meer ingebakken luiheid in de keuken en de prijzen zullen uiteraard zwaar gaan meestijgen. Was het niet 7 jaar geleden dat de supermarktoorlog uitbrak? Of ben ik te vroeg meet deze veronderstelling.

En ding is voortaan zeker:

Uitwisseling van de inkoopviezeriken levert nu een voedingsmiddelenindustrie oorlog op.

Begin maar te hamsteren. De vieze weken zijn al begonnen…