Het valt niet mee om te leven met een zus die allerlei vreemde capriolen uithaalt in haar keukentje. Als voedingsmiddelentechnoloog word ik haast automatisch aangetrokken door deze kook experimenten.

‘Kom je een keertje Barbecuen?’ vroeg ze mij in een culinaire opwelling. ‘We gaan King Prawns eten’.  Grote garnalen, lekker zeg, met een krokant korstje en een beetje knoflookboter erop. Heerlijk, vooral met een vaag glaasje wijn. Dan kan de avond niet meer stuk.

Spontaan begon ik aan ‘hypersalivatie’ te lijden (kwijlen) bij deze gedachte en ik stemde meteen toe om vooral geen kostbare tijd te verliezen. ‘Wat leuk dat je vanavond komt, ik zal een speciaal recept voor je maken. Dat vind je vast heel erg lekker;’ reutelde ze verder. Daarna bleef ze nog een uur doorpruttelen allerlei uiterst triviale onderwerpen aansnijdend.

’s-Avonds daar aangekomen zag ik dat de Barbecue al op temperatuur was en dat de overtollige voedselresten van de vorige keer van het rooster afgebrand werden.

Toen kwam de schaal met lekkers de keuken uit met daarop… Een stapel cadeautjes, in natte kranten verpakt! Hier keek ik niet meer van op omdat mijn moeder dit ook wel eens doet ter verlaging van de feestvreugde zullen we maar zeggen.

‘Kan ik je ergens mee helpen’ vroeg ik mijn zus in de hoop een cadeautje te mogen uitpakken.

‘Nee hoor alles is klaar, ga maar lekker zitten. We gooien dit zo op het vuur.’ Nou zeg, oude kranten op het vuur! De gasfles is toch nog vol en alles is toch mooi op temperatuur. ‘Dat is juist goed. Ik ga nu de garnalen op het vuur doen’, onderbrak mijn zus.

Allemachtig! Ze plaatste inderdaad de pakketjes op het vuur met daarin verpakt de rauwe garnalen gewikkeld in wat bakpapier en daaromheen een laag oude kranten die natgemaakt waren.

Uit een krant eten herinner ik mij nog als favoriete Engelse snack, de Fish ’n Chips. Lange tijd werd deze wijze van verpakken in Engeland als de normaalste zaak van de wereld beschouwd, niet wetende dat met name krantendrukinkt vet oplosbaar is. In drukinkt is koolstof zo’n beetje het meest onschuldige bestanddeel dat erin voorkomt. De nog alom aanwezige olieachtige dragers die in sterke mate ook de geur van een krant bepalen zijn lang niet allemaal verdampt.

Na een kwartiertje begonnen de eerste kranten te roken en zo’n beetje vlam te vatten en dat was het teken voor mijn zus om de nu ritselende pakketjes van het vuur te halen. Iedereen had nu een bord voor de neus met allerlei koppen van het NRC voor de neus.

Het pakketje werd voorzichtig van boven opengescheurd en de garnalen waren nog lekker ook!

Met kop en al!

Zo zie je, dat de krant ook nog dienst kan doen als kookhulp.

Vooral voor mijn gekke zus die graag de krant leest tijdens het eten!