Niets is spannender in het leven wanneer iemand zich probeert te verbergen. Bij mij spelen direct allerlei paranoïde gevoelens dat men iets wil verbergen. Natuurlijk ten onrechte.

Voedingsmiddelenfabrikanten kunnen soms aardige rookgordijnen opwerpen omtrent de herkomst van hun spullen. Vaak staat er het adres van de productielocatie niet op de verpakking maar dat van het hoofdkantoor ergens op een chique adres in Nederland of Europa. Staat wel gewichtig om een correspondentieadres in Maarssen te hebben in plaats van Broek op Langedijk, Schiphol in plaats van Zoetermeer enzovoort.

Het chique fruitmerk Del Monte spant de kroon, die houden wel van een gokje. Het hoofdkantoor staat in Monaco! Ontmoetingsplaats van eigen- en zeer vreemd vermogen. Dat zet het bedrijf eens duidelijk op de kaart!

Een doorn in het oog voor veel consumenten vormen de huismerken van de supermarkten. Die vermelden steevast het adres van het ‘super’ hoofdkantoor als contactadres. De consument mag geloven dat deze producten in Zaandam, Amersfoort, Beesd of Veghel gemaakt worden. Dat staat toch veel deftiger dan Servië, Polen, Bangladesh of China als productielocatie op te geven?

Dit is een groot manco in de Warenwetgeving naar mijn idee. Het hoofdkantoor van een supermarkt heeft nauwelijks verstand van voedingsmiddelen. Zij kunnen alleen in- en verkopen en leuke marketingplannen bedenken, en passant de Nederlandse Voedingsmiddelenindustrie het vel over de neus halend. Ik geloof dat de Nederlandse consument graag wil weten in welk land er geproduceerd wordt of wie die zachte augurken produceert.

Toch leuk zo’n zoet-zuur drempeltje.