In de eerste week van december 2008 werd de consument in Engeland en ook in Nederland opgeschrikt door het zoveelste dioxine schandaal.
Nu niet eens in de patat maar nu in het varkensvlees. Het zou in het veevoer gezeten hebben. Ja hoe kan het anders. Die beesten worden toch echt niet met dieselolie gewassen.
Kijk eens naar de hydraulische olie
Hm, dieselolie met dioxine? Klopt dit wel? Ik geloof er geen barst van. Dat spul is veel te duur om in diesel te doen, bovendien kan dieselolie niet zo snel bederven. Volgens mij is het gewoon een gigantische lekkage geweest van hydraulische olie die de veevoerproducent, of erger de boer weg heeft proberen te moffelen. Daar zit wel dioxine in. Dioxine is een van de mooiste conserveermiddelen voor oliën en vetten die er zo’n beetje is. Vandaar dat het royaal toegepast wordt in industriële olie. Je moet de olie niet op het vuur gooien want dan gaat het fout.
Alles in de ‘Mille-jeux’ bak dus.
In Ierland is misschien nog veel meer aan de hand. Het barst er van de handelaren in vlees. Iers vlees? Nee, natuurlijk niet. Het zou best wel eens Afrikaans vlees kunnen zijn dat ‘omgekat’ is tot Iers vlees en dus vrij versleepbaar door de hele EU. Als er worst van gedraaid is, dan is het helemaal een wettelijk vogelvrij product.
Ierland zuiver?
Zo zuiver zijn Ierse spullen over het algemeen niet voor wat de vleesverwerkende industrie betreft. Daar heb ik in mijn jonge jaren kennis mogen maken met het fenomeen ‘pizza salami’ en ‘pizza ham’. Het woord ‘pizza’ rechtvaardigt iedere vleesproducent haast om een product te maken wat nog net op het origineel lijkt. De randen van de wetgeving worden ook meteen opgezocht door creatief gebruik van grond- maar vooral hulpstoffen. Daar heb ik geleerd hoe je een hamrecept kunt maken met daarin 150% extra water. Best leuk overigens want het werd wel een technologische uitdaging.
Ierland heeft wel het imago van een mooi groen land (waar het altijd regent overigens) maar de creatievelingen scoren erg hoog. De EU subsidieruiven zijn goed geplunderd door hen in de 90-er jaren.
Terug naar de zogenaamde ‘dieselvarkens’.
Er zijn twee zaken die nodig extra aandacht vragen naar mijn mening:
1. De herkomst aanduiding van samengestelde producten. Van al het vlees dat u aan één stuk koopt moet bekend zijn in welk land het gemest en geslacht is. Samengestelde producten zoals worsten en gehakt zijn van deze regel vrijgesteld. Idioot gewoon. Voor producten waar traditioneel het meest mee gesjoemeld wordt geldt er weer een vrijstelling. Gewoon knalhard alle landen op het etiket zetten! Tja, dat zal vragen oproepen als er een rijtje Afrikaanse landen op het etiket zal prijken. Botswana, Kenia en Zimbabwe bijvoorbeeld. Of die landen weten waar het veevoer vandaan komt? Giller.
2. De noodzaak om de hele keten te controleren. Een bedrijf kan wel mooi tot aan het plafond gecertificeerd zijn maar heeft wel de verplichting om aantoonbaar te controleren dat men de kwaliteit in de hele voedselketen beheerst. Een bedrijf die zijn spullen voor elkaar heeft weet binnen een paar uur van welke akkerbouwers het varkensvoer afkomstig is voor de varkens die in zijn ‘dioxineworstjes’ gedraaid zijn.
Toch wel verdacht dat het weken duurt voordat alle informatie boven water is.
Men is vast verdwaald in het Afrikaanse oerwoud.