De officiële prutvijver

Bij het volgende mega grote Pangaverwerker ontdekten wij dat diegene die wij gefotografeerd hadden niet meer bestond. Het kaartje dat duidelijk op de foto prijkte was gewoon ‘geleend’ van haar baas die echt niet van plan was om ons persoonlijk te verwelkomen. Zij zat in haar pluchen hoofdkantoor in Ho Chi Minh City belangrijk te wezen.

Ondanks de glazige blikken van onze gastheren en dankzij de snelcursus, ‘duidelijjke taal in het Vietnamees’ van mijn Nederlands – Vietnamese gids Laura mochten we uiteindelijk de fabriek in. Wij zouden later een echte vijver bezoeken. Ik ben gek op water en alles wat daarin drijft, dus mijn humeur was uiterst prettig gestemd.

Vrolijk lachend worden de Panga's uit de vijver gehaald om over de dijk naar de vissersboot gebracht te worden. Een ritueel waarnaar uitgekeken wordt, gelet op de uitbundigheid van deze harde werkers.

Het koude lab

Na een introductie vroegen wij of wij de laboratoria konden zien die zo uitbundig in hun glimmerbrochure afgebeeld zijn. “Da’s nou toevallig meneer, wij hebben een paar minuten geleden een stroomstoring gehad, dus wordt er nu niet gewerkt.” Ik zag de zwarte ring boven het hoofd van mijn gastheer ui telkaar ploffen en antwoordde: “Geeft niets hoor, ik wil gewoon alles van de buitenkant zien, ik heb altijd wel iets gehad met glimmende reageerbuizen en witte jassen, ziet u?” Even later togen wij naar de eerste verdieping waar zich microbiologische-, pesticide- en chemisch analytisch laboratoria bevonden. Er liepen inderdaad nog personen rond op het lab. Het leuke was dat meteen zichtbaar was dat het lab de hele dag nog niet gewerkt had. Alles was nog koud, voedingsbodems waren niet te ruiken en alle flessen waren steenkoud. Jammer eigenlijk dat men zo moet liegen om een goede indruk te maken. Ja, voedingsmiddelentechnologen zijn soms een beetje slim, die hebben het op grote afstand al door. De analyselijsten waren wel interessant, die heeft Laura mee gefotografeerd terwijl zij naast mij stond terwijl ik langzaam door het analyseboek bladerde. Een stille camera heeft zo wel zijn voordelen.

De hete productievijver

Bij het hek aangekomen werden wij voorzien van een ‘Vietcong hoed’ dat kennelijk een HACCP status heeft. Na het invullen van de eerste bezoekerslijst buiten onder een afdakje moeten we met onze voeten door een laag kalk lopen. Niet alleen kennelijk een desinfectiebad, maar het sloopt het bovenleer van je schoenen ook meteen. Kwijlend liep ik langs de prutvijvers waarvan ik zo meteen een watermonster zou gaan nemen. Dan heb ik meteen de huisapotheek van de vissers te pakken. ‘Der laboratorium Führer in Hamburg’ zou hier zeker veel grappige stoffen vinden. Onder een warm afdakje kregen wij uitvoerig uitleg over het wel en wee van de visvijvers. Vooral het wel kreeg uitvoerige aandacht. Het personeel werd haast nog beter vertroeteld dan de vissen zelf. Het oogstritueel was ook bijzonder om te zien. Vrolijk kakelende koelies die grote manden met zo’n 70kg Panga’s uit de vijver schepten en al lachend de vrachtboot vulden die geduldig met roetende motor wachtte tot zijn buik vol was.

“Mogen wij een watermonster nemen?” Als door de bliksem getroffen door zo’n obscene vraag antwoordde mijn gastvrouw: “Dat is te gevaarlijk voor u meneer, u kunt zo uitglijden de vijver in” “Als ik mijn gids dit gevaarlijke werk nou eens laat doen, Mag het dan?” Zeurde ik. ” Nee hoor eh, hm, ik moet eerst even mijn baas bellen hoor? “ Een kwartier later legde zij haar mobieltje neer met de mededeling dat het gewoonweg niet mocht. Knarsetandend moest ik lijdzaam toezien dat dit bedrijf kennelijk heel veel te verbergen heeft, terwijl de Nederlandse supermarkten vol liggen met juist deze vissen! Dan maar extra monsters in Nederland kopen en naar ‘Der labor Fritz’ sturen. Grr.

Op de weg naar de uitgang snel even een analyselijst gezien van hun eigen apotheek: Dimidin trimethoprim, Florphenicol van Venedim (VN), sulphadimidin, praziquantol van Bayer (VN). Alsof die gifbelt nog niet voldoende was ging de lijst an de achterzijde even verder: Dox-al Italis, Probiotica van Bio solution uit Thailand, Novimix en Novivol en Marine Biotech Thailande. “nee hoor, wij gebruiken geen medicijnen.”’ Verzekerde de gastvrouw mij. Da’s helemaal niet nodig, dacht ik, de vijver lijkt zelf wel op een gifkuil. De vissen moeten niet veel langer dan 180 dagen in dit water rondzwemmen, ze hoeven anders niet geslacht te worden. Reutelde ik in mijzelf. Die Vietnamese Pangasiuskwekers lijken wel alchemisten.

Glazen monsterflessen natuurlijk!

Nu begreep ik waarom ik geen watermonster mocht nemen.

Ik had een PET fles mee. Die kunnen lang niet tegen alle chemicaliën en zouden hoogstwaarschijnlijk aangetast worden. Min gastheren hadden dat goed ingeschat voor mij.

Volgende keer maar glazen flessen meenemen met een geslepen dop!

Voor mijn eigen veiligheid.