Naar mijn bescheiden mening is er geen enkel stukje horizon in Nederland te vinden waar geen windmolen meer te zien is. Ik bedoel niet de traditionele houten windmolens die vanaf 1500 in Nederland gebouwd werden en waarmee de polders drooggemalen zijn, maar meer die witte malende gedrochten op een stengel. Het is bijna niet voor te stellen dat wij onze nationale identiteit aan het vermoorden zijn.

Het witte gebied rond Engeland vormt een van de rijkste visgronden ter wereld. Ideaal windmolengebied toch?

Nederland staat bekend om drie zaken:
· Windmolens
· Klompen
· Kaas

De milieupressiegroepen hebben het inmiddels voor elkaar gekregen dat half West Europa volgestouwd is met die zwaar gesubsidieerde maalwieken. De Noordzee wordt ook in hoog tempo volgebouwd met deze draaiende poppenkasten. Heel subtiel staan die dingen op 900 meter van elkaar en een vissersboot moet tenminste 500m van deze obstakels verwijderd blijven. Voelt u hem al? Nog even en alle visgronden zijn veranderd in subsidieputten. Tel daarbij de wilde plannen om de belangrijkste visgronden tot natuurreservaat om te toveren en dan er alleen nog maar in de Nieuwe Waterweg gevist worden. Zo zal Vlaardingen weer een wedergeboorte beleven.

De onderschatte post onderhoud
Gelukkig zijn economische vraagstukken iets waar de milieubaarden weinig kaas van gegeten hebben. Onderhoud valt niet onder de riante subsidieregelingen. Er zit bovenin zo’n mallemolen wel een zeer gecompliceerde versnellingsbak en regelsysteem om steeds stroom te kunnen leveren dat aan de specificaties voldoet van onze energiebedrijven. Naast het voltage moet de netfrequentie ook nog eens precies 50Hz zijn en synchroon lopen met het Europese stroomnet. Voor apparatuur dat op de wal is opgesteld al een redelijke uitdaging, voor een elektriciteitsorgel dat in een zoutbak moet opereren een kostbare grap. De versnellingsbakken blijken zeer onderhoudsgevoelig en de inwerking van zeezout op elektronica is genoegzaam bekend.

Kansen voor de visserij
Binnen 10 jaar zullen de eerste windmolens wel omvallen is mijn voorspelling. Het onderhoud zal een rendabele exploitatie ernstig hinderen en de bouwputten blijven dan als wrakkensymbolen nog bestaan. Dan mag misschien de visserij wel weer tussendoor varen. Tenzij een Haagse Brilliantino een speciale wijziging in de visserij regels verzint. De visgronden zullen dan rijk zijn. Platvis zal twee meter hoog op de bodem liggen en er zullen gebieden droog liggen van de kabeljauw, haring en makreel. Ik blijf een rasechte optimist. Eerst moet het milieurealisme de overhand krijgen. Dan komt het voedselrealisme op.

Dit durf ik te voorspellen.