Met een groep hongerige en prettig geluimde smulpapen begaven wij ons naar de gemeente Hellendoorn om ons te laten verwennen in een restaurant dat gelegen is op een van de mooiste plekjes van Salland. De Sallandse heuvelrug, een fraaie uitloper van de Holterberg.
Een mooie site met dito menukaart nodigde ons uit om eens culinair te genieten op een van de hoogste punten van het mooie Salland, niet vermoedend dat onze culinaire reis daar snel schipbreuk zou lijden.

Dit gerecht dat op de website van Dalzicht pronkt laat de culinaire kunsten van de keukenbrigade treffend zien. Het lijkt eerder op een product van een gast die aan tafel onwel geworden is. De aalbessen lijken beschimmeld. Moet weer eens een andere bril laten aanmeten

Binnengekomen begrepen wij het joviale optimisme dat bij onze tafelreservering door de telefoon klonk. Het hele restaurant was leeg op twee oude dametjes na die kennelijk vergeten waren weer in de bus te stappen. Vreemd hoor, zo leeg op de zaterdag avond dacht ik, terwijl ik door de muffe entree liep waar het tapijt ernstig door zwarte voetschimmels leek aangetast. We liepen verder over de zacht krakende en kennelijk haastig gerepareerde vloer van het restaurantgedeelte die nu van zijn laatste jaren genoot. Versleten door de talloze bruiloften en partijen uit een vorig leven, mijmerde ik terwijl mijn gezelschap plaatsnam. Blikkerige muziek uit de 70-er jaren klonk vrolijk uit de 60- jaren boxen hoog van het plafond  en het hele gezelschap voelde zich er prettig bij. Na het horen van ‘Fire’ van Shocking Blue voor de derde keer kon iedereen ook de tekst mee neuriën.

De menukaart
Plakkerige, gelamineerde menukaarten werden uitgedeeld, met ook het herfstmenu om iedereen meteen in de stemming te brengen. Pangasius werd trots op de kaart vermeld. Dit had voor ons al meteen het ontruimingsbevel moeten zijn. Dit werd door mij en het gezelschap genegeerd en de nooduitgangen werden met rust gelaten. Dat hebben wij geweten.

Een goedgemutste kelner nam de drankjes op en bediende ons erg vriendelijk, waarschijnlijk omdat zijn werkdag over een paar minuten voorbij zou zijn.  Een goedlachse Sallandse nam moedig zijn dienst over met voor ons zeer lange wachttijden tussen de gerechten, vanwege de drukte.

Een soepje voor nog geen 6 euro, een tournedos van rond de 33 euro en desserts van € 8,95 schepte hoog gespannen verwachtingen. Het 4 gangen meerkeuze menu van € 24,95 leek ons niet de juiste optie om deze feestelijke gelegenheid luister bij te zetten.

“De escargots zijn op meneer”, meldde zij haastig terugrennend uit de keuken met de vettige menukaart weer in haar hand. Hierop een fabrieks patéschotel besteld die zó zout gemaakt was dat Listeria geen schijn van kans had om te groeien. Net als de uiensoep die smakeloze snelweg pekel als basis ingrediënt had.

“Oh, bent u al uitgegeten?” riep ze verbaasd uit toen ik haar eindelijk gevonden had met de mededeling dat wij zo’n 30 minuten tegen een vuil bord aankeken. Het lange wachten werd snel beloond. Er ontvouwde zich bij de hoofdgerechten een culinaire drama die men niet snel meemaakt in een restaurant dat trots op de website vermeldt: “het culinaire kunnen van onze keukenbrigade zal uw diner zeker doen slagen.”

Keuze 2 is eerder van toepassing op de gerechten van Dalzicht

Op veel te grote steenkoude ‘Haute cuisine’ borden lagen de tournedos goed grijs doorbakken. Kennelijk begrijpt men niet wat ‘rauw gebakken’ betekent. Mijn gebakken heilbot (€ 7.50 extra) leek zó onder een injector vandaan te komen. Die viel als een waterige blubber spontaan uit elkaar.  De in olie gebakken aardappelstukjes, verkookte zwaar gezouten andijvie en twee Duralex bakjes met aangemaakte sla vormde het trieste decor van de hoofdmaaltijd. Haastig werd de zeer bruine frites nageleverd dat frituurvet gezien had dat een zware overtreding was van artikel 9.1 van het Warenwetbesluit Bereiding en behandeling van levensmiddelen.

Mond houden Velzezeur, ga niet de feeststemming bederven! Nieuwe groenten werden prompt nageleverd omdat de andijvie op was wegens drukte. Paksoi deze keer, dat gekookt was in slecht gekruid pekelwater, waarschijnlijk met een Maggiblokje erin. Eén gast ging ervan kokhalzen!

Wat was er goed?
De fraaie borden waarop de voorgerechten geserveerd waren. Het kaasplankje voor € 9,00 smaakte redelijk. De camembert kon men eindelijk opmaken en de Stilton met Port smaakte niet vervelend. De Münster kaas was te zwaar gezouten maar met een lik appelstroop ging deze zo naar beneden.

Het evaluerende gesprek met de kok
“Zocht u mij?” Er kwam een vragende blik uit de keuken en na mijn bevestigend antwoord kwam een ongeschoren jongeman met werkkleding aan die in een autosloperij niet zou misstaan. “Houdt u van uw werk meneer” Luidde mijn eerste optimistische vraag. “Uh, wat bedoelt u?“ Na de lange opsomming horeca technische en culinaire drama’s kwam de hulp- metaalbewerker niet veel verder dan de bekende standaard antwoorden van de ramsjhoreca: “Wij krijgen nooit klachten, dit is voor het eerst dat ik dit hoor en ik vind het zelf erg lekker.”  ZZzzzzz

Zacht schreiend zijn wij huiswaarts gegaan met een vleugje optimisme dat er binnen de kortste keren lekkere koffie met een goede borrel geserveerd zou worden. Misschien wel twee.

Ik heb niet eens durven vragen of de hygiënecode wel correct zou zijn ingevuld en of men geen last had van ongedierte.
Van het laatste zal men geen last meer hebben
Wij komen er niet meer.