Op 31 januari 2015 komen er inkzwarte berichten over de gezondheid van een oer Hollands warenhuis dat eigenlijk op sterven na dood is. Met een naamsbekendheid van vrijwel 100% dreigt een icoon van Hollands ondernemerschap roemloos ten onder te gaan. Nu de banken de kredietkraan dichtdraaien kan het wel eens zeer snel afgelopen zijn met ons nationale warenhuis met een saai grijs en stoffig imago. Het laatste kan opgeknapt worden maar er liggen naar mijn mening meer syndromen (ziektebeelden) ten grondslag aan de naderende ondergang die zeer herkenbaar zijn voor veel bedrijven.

Als een bedrijf van binnenuit niet goed functioneert (lees: management), dan bereikt de rotte plek snel de buitenkant (lees: consument)

Het leveranciers uitknijp syndroom
Als u deze week in de winkel rondloopt bij VenD  dan loopt u in een onbetaald inventaris rond. Die mooie oubollige spulletjes die u uitgestald ziet worden pas ergens in mei betaald. U betaalt wèl op tijd en correct door te pinnen dat ervoor zorgt dat binnen 2 nano seconden uw geld op de rekening van VenD gestort is.  De betalingsvoorwaarden van VenD en van de meeste andere winkelketens overigens, dwingen de leveranciers om 100(!) dagen te wachten op hun geld. Kennelijk is die kredietruimte van 100 dagen omzet nog niet voldoende om dit warenhuis drijvende te houden. Denkt u eens in, de omzet van een kwartaal als speelkapitaal op de bank zetten. Het bedrijf had in 2012 een omzet van € 648 miljoen wat inhoudt dat het speelkapitaal over de rug van de leveranciers vlotweg € 100 miljoen bedraagt. Daar bovenop wil VenD de pandverhuurders dwingen om de huurprijzen te verlagen of naar rato de huur te hanteren. Het financieel beleid van een krankzinnige.
Nu VenD in zwaar weer verkeert zullen de leveranciers de laatsten zijn om een helpende hand te reiken. Integendeel, die zullen nu strak op het innen van hun centen gaan zitten. Leveranciers die zich op deze manier gewiebeld voelen geven echt niet thuis als er om hulp gevraagd wordt. “Wat je geeft krijg je terug”, lijkt hier te gaan gelden.

Het wachtrij syndroom
De centraal opgestelde kassa’s die op de afdelingen geplaatst zijn doen vermoeden dat er efficiënt gewerkt wordt. Het komt ook vaak voor dat de gouden knopen van de afdeling toe staan te kijken als er een gigantische rij staat voor één kassa waar twee kassa’s onbemand zijn. Wachten voor de kassa is een ergernis nummer één voor de consument en die VenD niet lijkt te snappen.

Het fossiele werknemers syndroom
Het personeel  lijkt zich matig in te spannen voor de klant. Er wordt vaak hoorbaar gemopperd op de werkvloer over hun werkgever. Dodelijk! Tel daarbij de hoge gemiddelde leeftijd op van vooral de leidinggevenden, dan is de verstarring compleet. Men lijkt het credo van de ‘klanten bestrijdings commissie’ te willen uitdragen: “De klant is er voor ons en wij zijn niet voor de klanten”. Het schandalige loonoffer dat van het personeel gevraagd wordt, zal de dienstverlening en motivatie zeker niet vergroten. Het chagrijn van het personeel zal voor de klant steeds duidelijker gaan worden.

Het knakenwinkel syndroom
De arrogantie van VenD ten opzichte van Primark, De Bazaar, Action en Xenos speelt hun parten. De zogenaamde ééndagsvliegen zijn blijvertjes gebleken. Oops, dat hadden de gouden knopen in de directiekamers niet verwacht.

Het stofjas syndroom
Het assortiment is een stoffige eenheidsworst geworden. Vroeger stond VenD om  bekend dat zij met nieuwe ideeën en artikelen kwamen. Het eigen merk was sterk en lijkt nu roemloos ten onder te gaan. Je komt niet meer naar VenD om leuke ideetjes op te doen en om originele verjaarscadeautjes te kopen.

La Place moet snel zelfstandig gaan worden!
Deze eigenzinnige en blijkbaar rendabele restaurantformule lijkt het te snappen. Goede kwaliteit, fris menu en veel dynamiek spreekt de consument wel aan. De hoge prijs en matige hygiëne lijken de consument vooralsnog niet te hinderen. Deze restaurants schijnen goed te renderen en breiden momenteel sterk uit. Afscheid nemen van het zinkend conglomeraat dat bestierd wordt door een investeringsmaatschappij en op eigen kracht verder, luidt mijn advies.

Het is zeer de vraag of de werknemers van VenD hun vakantiegeld over 2015 uitgekeerd zullen zien terwijl de nazaten van de oprichters uitbundig hun feestjes vieren in zonnige oorden. Die hebben op tijd gecasht.

Het wordt tijd dat VenD de hand uit de mouwen gaat steken door beter te luisteren naar consument en leveranciers beter te behandelen.

‘Een goede helpende hand vind je vaak aan het uiteinde van je eigen arm’