Er is in de laatste decennia veel veranderd op het gebied van verpakkingsmaterialen van onze voedingsmiddelen. Milieuzaken interesseren mij nu even niet. Veel belangrijker is het gebruiksgemak van een verpakking. Dat pakt best soms op een ellendige manier uit.
Heeft u een rol beschuit wel eens uitgepakt? Een pak gewone koekjes? Een Mars reep? In alle gevallen valt de ongekende onhandigheid op waarmee dergelijke verpakkingen geopend dienen te worden. Ik verkeer in permanente staat van oorlog met dergelijke prutsverpakkingen. Kunststoffolie die voor verpakkingen als deze gebruikt worden hebben de nare eigenschap dat zij niet in de richting willen scheuren die ik als gebruiker wens. Voor zover ze te scheuren zijn. Dit wordt veroorzaakt door de zogenaamde ‘gestretchte’ folies. Deze zijn uitgerekt totdat alle moleculen vrijwel in één richting liggen. Dit verklaart waarom deze folies zich altijd maar in één richting laten scheuren.
Laten we eens beginnen met de rol beschuit die ik in een argeloze bui in de supermarkt aangeschaft heb. “Hier openen” staat ergens bovenaan. Tja, daar ergens onder de tekst moet een draadje zitten waarmee u in een handige zwiep de hele verpakking open kunt maken. Dat had ik gedroomd! Weg draadje. Nergens te vinden. Na enig gepruts ontdek ik toch iets roods dat verderop in de verpakking verdwaald lijkt te zijn. Alsnog de handige zwiep gemaakt en het is open. Het eerste beschuitje lacht mij nu toe. En hoe krijg ik alles in de beschuitbus? Hiervoor moet ik toch de verpakking verwijderen om ze mooi handzaam, los in de bus te kunnen doen. Om de rest van de verpakking te verwijderen moet u chirurgie gestudeerd hebben. De verpakking wil gewoon weer maar niet scheuren. Hiervoor is een zeer scherp mesje nodig, of beter nog de scalpel van de chirurg. Beschuitbakker Bolletje uit Almelo heeft hiervoor het gat in de beschuitrand uitgevonden. Geniaal gewoon. Geef mij maar de papieren verpakking terug, dan hoef ik ook geen half beschuit met een hapgat er in.
Met de verpakking van koekjes is een vergelijkbaar probleem. Tegelijkertijd heeft men een omzetverhogend slimmigheidje uitgehaald. Het rode trekdraadje zit niet bovenin de rol maar ergens halverwege lijkt het wel. Als het pak geopend is dan vallen de eerste vier koekjes in uw schoot. Tja dan wordt de verleiding wel erg groot om deze maar op te eten, want terugleggen op de stapel boven de verpakking is niet zo bevorderlijk voor de smaak en redelijk onfatsoenlijk.
Dan de Marsreep! Is het u wel eens opgevallen hoe gemakkelijk men de verpakkingen opent in de TV reclames? Dit moet wel bedrog zijn. Als u dit thuis oefent dan eindigt het geheid in een onherstelbare verminking van deze candybar.
Waarom is de industrie overgegaan op deze folieverpakkingen? U raadt het al. Het is veel goedkoper en daarnaast zijn de barrière eigenschappen tegen vocht zeer goed en veel beter dan de ouderwetse papier verpakkingen.
Dan zijn er die handige bierflesjes met een kroonkurk voorzien van een schroefdraad. Ooit wel eens geprobeerde deze te openen als uw handen nog nat zijn van bijvoorbeeld een uitbundige zwempartij? Onmogelijk! De vellen hangen er bij als u niet uitkijkt. Dus maar weer het hemd ertussen en hopen dat de dop niet gaat spuiten als hij uiteindelijk open gaat of dat er een gat in uw hemd gedraaid wordt.
Een frisdrankblikje is een steeds terugkerende zomerse ergernis. Hoe ver u het lipje ook naar achteren drukt, het blijft zich hinderlijk bemoeien met uw neus. Verder kunnen uw lippen geen goed contact met de opening van het blikje maken. Of et lekt langs het gaatje of u slurpt ruime hoeveelheden lucht mee naar binnen. Waardeloos gewoon. Het beste is om het lipje zovaak heen en weer te buigen dat deze afbreekt en dan maar hopen dat hij alsnog niet in het blikje schiet.
Dan de kunststof tubes. Die staan ook bijzonder hoog genoteerd op mijn ergernis top 100. Mayonaise en allerlei andere lekkere sausen zitten in handige lange knijpflessen. Ook weer mooi voor de producent. Het is goedkoop, maakt geen lawaai in de afvulafdeling, het is licht en u kunt deze flessen ofwel de staande tubes in allerlei vormen laten maken. Prachtig tot zover. De werkelijke consumentenellende begint pas thuis in de keukenkast. Als dominosteentjes vallen ze om als er een fles onbehoedzaam uit de kast genomen worden. Ze breken gelukkig niet als ze op de grond vallen. De dop kan echter wel uiteen spatten want die is vaak van harde kunststof gemaakt. Het meeste leed komt nog wanneer een pas aangebroken tube bij het tweede gebruik reeds lucht spuit. De saus blijft gewoon hangen in de fles. Als de tube na veel geschud en gehannes na verloop van tijd wel leeg lijkt te zijn, maakt u dan voor de grap de dop maar los. De halve inhoud zit er nog in lijkt het wel!
Wat dacht u van iets vreselijk simpels als een pakje droge soep of andersoortig poeder die in die handige zakjes verpakt wordt. Bij kunststof is het van belang dat er een klein kerfje op de rand wordt aangebracht. Dat is natuurlijk bedoeld als begin van de scheur. Vaak wil het daar helemaal niet scheuren. Als het wel scheurt dan verdwijnt de scheur vaak naar het midden van de verpakking en daarmee de inhoud zich ongecontroleerd op uw schoot doet belanden. Dan maar de schaar gepakt. Tja, waar moet u dan precies knippen? Op de sealnaad heeft weinig zin want dan is het pakje nog niet open. Er vlak onder is de beste keus maar dan knipt u vaak wel dwars door het product heen en dan komt nog veel van de inhoud ongecontroleerd vrij.
U ziet het leven als consument gaat bepaald niet over rozen, deze lijdensweg is geplaveid met kapotte koekjes, lege spuitflessen en lekkende poederzakjes.
Veel succes bij uw volgende aankoop!