Tegenwoordig kan de argeloze consument geen normale thee kopen lijkt wel. Ergens onderin het schap kunt u dan de gewone ontbijtthee vinden. U moet wel diep bukken als u de het echte product wilt hebben. Alle andere soorten thee, die hoger op het schap staan zijn geparfumeerd. U kunt het zo gek niet verzinnen of de smaak is er wel aanwezig. Naast de parfum thees zijn er ook de kruidentheesoorten.
De theecultuur komt zowel uit Engeland als uit Nederland.
In de 19e eeuw werd thee soms vervalst op een weinig gezonde manier. Theestof werd soms gebonden met zand en werd dan werd dan wat bijgekleurd met grafietpoeder. Bij de grote steden in Engeland ontstond een heuse bedrijfstak die theevervanger maakte door theebladeren te vermengen met sleedoorn bladeren en laurierbladeren, gommen en kleurstoffen op basis van koper carbonaat en zelfs het zwaar giftige lood chromaat. Een poging om de vervalsingen tegen te gaan mislukten in eerste instantie vanwege het feit dat de consumenten de voorkeur aan gaven aan de heldere, zwaar vervalste drankjes.
U ziet, toen al was de engelse voedingsmiddelenindustrie niet veel soeps.
Al die geparfumeerde theesoorten hebben één ding gemeen. De basis thee is van uiterst bedenkelijke kwaliteit. Hiervoor kunnen theesoorten gebruikt worden die uit ongunstige gebieden komen, afkomstig zijn uit partijen oude thee of thee waar kraak noch smaak aan zit. Er wordt een beetje aroma toegevoegd en hopla klaar is Jopie de theepakker!
Een leuke term die men bij dit proces gebruikt is het huwen van de thee. Deze kreet stamt uit de tijd dat de thee op een natuurlijke wijze gearomatiseerd werd met sinaasappelschillen, jasmijnbloesem en dergelijke. Tegenwoordig is het meer een zaak van het effectief mengen van de aroma’s door de grote massa theeblaadjes. Op zich al een lastig probleem als u bedenkt dat de dosering van een dergelijk aroma hoogstens 0,1% bedraagt. Erg leuk bedacht maar het is in feite een groot chemisch mengproces van thee met zeer delicate aroma’s en een potje chemische zooi.
De vraag naar deze prutstheesoorten stijgt wel overigens. Wanneer u in een restaurant een kopje thee bestelt, krijgt u eerst een glas water dat ooit heet is geweest en vervolgens komt men met een indrukwekkende houten kist die met een groots gebaar geopend wordt alsof er de kroonjuwelen van Maxíma in zitten. Het tegendeel is eerder waar. Gewoon een bonte verzameling flut theezakjes waartussen ik met moeite de normale thee kan vinden die dan vaak van een uiterst primitieve kwaliteit blijkt te zijn.
Een echte theedoos, heren restaurateurs, dienen tenminste de volgende theesoorten te bevatten:
De Orange Pecu thee, Darjeeling, Earl Grey, Assam thee, Groene thee, Oolong thee. Dit zijn de basissmaken waar theeminnend Nederland (en ik uiteraard) voor door de knieën gaat.
Weg met die als confetti gekleurde zakjes die uiterlijk mooi zijn maar eerder een camouflage vormen van theesoorten die eerder uit een snoepjesfabriek lijken te komen.
Ik ben gek op thee die lef en pit in de donder heeft. Lekker sterk en genieten maar!
En die houten kist kunnen ze beter vullen met lekkere sigaren, kunnen we buiten oproken…
Weg met de laffe en geknutselde bak thee!