Het nieuwste product uit de viskeuken van Iglo. In Augustus 2005 gelanceerd en meteen even geprobeerd. Als fervente visliefhebber moet ik gewoon aan mijn verslaving toegeven door als een junk een ruime voorraad van deze lekkernij in te slaan. De vriezer maakt nu overuren en het deksel is extra verzwaard, anders ploft hij weer open.

Aanbiedingen laat ik ook nooit liggen dus hopla, € 2,00 per pak lijkt me wel wat. Normale prijs: € 2,93 (€ 5,27 per kg)

 

Dit staat op het etiket:

Ingrediënten:

Alaska Pollak* (70%),

paneermeel (tarwebloem, water, gist, zout)

water

plantaardige olie

plantaardig vet

ui

citroensap

kruiden en specerijen

zout

suiker

glucosesiroop

gistextract

 

Toelichting op de gebruikte ingrediënten

Alaska Pollak, tjonge wat een uitheemse vis zeg! Helemaal uit Alaska! Deze vissoort is niet zo mooi en smakelijk als de gewone Pollak. Alaska Pollak (Theragra chalcogramma) is een andere vissoort, waarvan het visvlees als basis dient voor de bereiding van goedkope surimi producten. In vergelijking met kabeljauw is het visvlees grijswit van kleur, veel droger en iets vaster van structuur.

We eten gewoon industrie vis! Dan koop ik toch maar liever Surimi. U weet wel, de nepkrab sticks, ofwel de gefotografeerde krab. Met andere woorden gebruikt onze kapitein Iglo een vissoort die normaliter industrieel verder verwerkt wordt als neb krab maar dankzij een kruidige toevoeging iets lekkers ervan probeert te maken. Maar wat is Alaska Pollak eigenlijk voor een vissoort. Beslist geen kabeljauw die mooi blank en stevig vlees bevat. Gewone pollak die men voor de Nederlandse kust vangt wordt ook wel vlaswijting genoemd. Wijting is de vis die voor de lekkerbekjes gebruikt wordt. Best redelijk in kwaliteit.  

Wordt ook wel veel industrieel verwerkt in ondermeer dierenvoeding en dan gebruikt men ook veel blauwe wijting.

 

Interessant blijft natuurlijk de vermelding van het ingrediënt ‘water’. Om het kruidige korstje aan te brengen is water nodig. Vandaar het effect van een natte boterham. Als de oven geen grill functie heeft dan blijft die boerham gewoon kleddernat. Leuker is de tweede vermelding ‘water’. Hieraan moeten we even gaan rekenen hoeveel van dit rendementsverhogende ingrediënt aan de viskeuken is toegevoegd. Verassend genoeg is er heel weinig water toegevoegd maar wel meer vet. Alaska Pollak bevat van nature 16,6% eiwit en 0,6% vet.

Men zegt dat 70% van de verpakking uit puur visfilet bestaat. 266 gram. Teruggerekend naar het eindgewicht kom ik uit op een theoretisch eiwitgehalte van 11,14% en vet van 0,4% .  Het plantaardige vet en olie is toegevoegd om de vis minder droog te laten lijken. Er is in totaal 8,6% vet toegevoegd. Aangezien er geen vet vermeld wordt in het paneermeel is maar liefst 13,8% vet aan de vismassa toegevoegd. Maar wat raar, water staat boven de vermelding van vet op de ingrediënten declaratie. Er zal dus meer dan 8,6% water toegevoegd zijn. Vis kan overigens snel 10% vocht opnemen door deze gewoon in water te leggen. Er zijn zelfs geen fosfaten nodig, soms wordt een minimale hoeveelheid toegevoegd zonder dit te declareren. Men versterkt gewoon de natuurlijke waarde, die bij vis altijd redelijk hoog is. Vis bevat snel 0,2 tot 0,4% Fosfaten. (omgerekend naar het zout). Een dosering van 0,5% in het weekwater is erg lastig aan te tonen.

We stellen vast dat er water gedoseerd is maar het is niet terug te vinden in de chemische samenstelling. Wat vreemd. Helemaal niet!. Gewoon wat goedkope, extra (vis) eiwitten toevoegen en iedere voedingsmiddelenknutselaar weet dat ieder % eiwit 4% extra water kan binden. Bij benadering is er 2% extra eiwit toegevoegd wat overigens een standaard dosering is.

Nu moet ik niet gaan beweren dat onze kapitein de boel aan het flessen is maar er kloppen gewoon een paar dingen niet op het eigen etiket. Het wordt ook weer hoog tijd dat de Keuringsdienst van Waren een vis barbecue organiseert. Het vuur zal steeds uitgaan vanwege de ruime hoeveelheid lekwater en men loopt schuimbekkend rond van de toegevoegde fosfaten. Echt lachen lijkt mij dit.

 

Die mooie plakjes, hoe maakt men die.

Het is beslist niet zo dat de vis massief dik en rond is waaruit men heel mooi dergelijke vierkante blokken kan zagen. Het lijkt beslist niet op een dikke boomstam. De vis wordt gefileerd en de filets worden in vierkante vriesmallen gelegd om zo een blok van zeg maar 40kg te maken. Na het vriezen wordt het blok met een lintzaag in kleinere blokken gezaagd. Werkt erg mooi. Maar waarom valt de vis niet uit elkaar bij het bakken, het zijn toch allemaal losse stukken visvlees die voor het vriezen op elkaar gelegd zijn? Klopt, hier kan een trucje uitgehaald zijn. Men kan voor het vriezen een enzym toevoegen die ervoor zorgt dat de eiwitten in koude toestand aan elkaar gaan plakken. In de vleesindustrie wordt deze truc jarenlang toegepast bij de wat goedkopere tournedos. (Bijvoorbeeld de kwaliteit die de Makro verkoopt). Die bestaan ook uit snippers die over het algemeen mals zijn. Het enzym dat deze eigenschap en de eiwitten chemisch een beetje kan verbouwen heet ‘Transglutaminase’.  Werkt erg goed. Tijdens mijn vleespractica vormt dit altijd een leuke demonstratie door vleessnippers en ander afval in een zak te proppen en na 4 uur koelen er een mooi stevig aan elkaar gegeleerde massa in plakjes te kunnen snijden. Werkt altijd! Wanneer dit enzym daadwerkelijk toegevoegd wordt dan resulteert dit in een uiterst vervelende vermelding op het etiket. Het woord ‘trans’ staat bij vele consumenten slecht te boek. Denk maar aan transvetzuren. Dit enzym kan handig verwerkt worden in de kruiden en specerijen die wel op vrijwel ieder voedingsmiddel gedeclareerd worden. Niet altijd netjes maar het komt zelden voor dat dit enzym daadwerkelijk gedeclareerd wordt terwijl het op grote schaal toegepast wordt in onze voedingsmiddelen.

 

Over dit product heb ik een officiële klacht ingediend. Momenteel zitten wij nog in de correspondentiefase. Zodra deze is afgerond kom ik op deze klacht terug met een samenvatting en conclusies van de acties die door Kapitein Iglo genomen zijn.

Wordt dus vervolgd.