In oktober 2006 kopte de krant dat een of andere idiote onderzoeker tot de conclusie gekomen was dat de Nederlandse consument het draadjesvlees mist. Volgens mij weet de helft van de bevolking niet eens wat draadjesvlees is!

Aan elkaar genaaide stukjes vlees waarvan de naden weer loslaten?

Vlees met toegevoegde draadjes?

Waar hebben we het eigenlijk ver?

Gewoon een ouderwets vleesproduct dat nog steeds volop bestaat maar waarvan de vleesindustrie alles in het werk stelt om die draadjes weg te moffelen.

Draadjesvlees is een andere benaming voor rundvlees dat afkomstig is van redelijk bejaarde melkkoeien dat bepaald niet geschikt is om als biefstuk op uw bord te eindigen. Dit vlees bevat veel bindweefsel en zenen zodat een speciale bereiding noodzakelijk is om deze ongemakken weg te werken. Fijn verkleinen is een optie waar de vleesindustrie driftig gebruik van maakt. Men maakt er worst- en andere vleessoorten van minder helder allooi.

Thuis wordt dit vlees zelden nog maar bereid. Het kost de gemiddelde stresskok doodeenvoudig veel te veel tijd om dit te bereiden. Dit vlees moet minimaal 30 minuten gekookt worden om het overtollig bindweefsel te doen gelatineren. Tja, dit overschrijdt de gemiddelde tijd dat in de keuken besteed wordt ruim twee maal. Men heeft niet eens tijd om aardappelen te koken (18  minuten), laat staan om draadjesvlees te koken. Om het lekkerste draadjesvlees te maken moet het ook nog vooraf gebraden worden.

Lieve help! Wat een tijdsverspilling, zo kom ik de keuken helemaal niet meer uit, ga maar snel naar de Chinees.

Draadjesvlees kenmerkt zich door een vezelachtige structuur maar vooral om de lekkere smaak die vooral afkomstig is van het braadproces en het langdurige kookproces. Als gezegd vindt er een gelatinering van het taaie bindweefsel plaats maar vooral de hydrolisatieprocessen van de eiwitten zorgen voor een lekkere bouillonachtige smaak.

Dit vlees heeft naast een lage bereidingswijze een ander nadeel voor de consument. De draadjes blijven tussen de tanden steken. Als rafelige bossen touw blijven deze draadjes tussen de tanden steken als de consument een sudderlapje geconsumeerd heeft. Het gemiddelde gebit is kennelijk dusdanig voorzien van ongewenste cavitaties dat er genoeg schuilplaatsen zijn gevormd voor deze vleesdraden.

Er is een ander oer-Nederlands product waar draadjesvlees in verwerkt wordt. De kroket en de bitterbal! Daar hoort het in te zitten zelfs. Echter, die rotdraadjes zijn ook erg lastig voor de industrie. Tijdens de verwerking kunnen deze zich ophopen op bepaalde plaatsen en bij het afvullen of portioneren kunnen er flinke problemen ontstaan. Vandaar dat de krokettenindustrie die vooral de wat goedkopere merken produceert zijn toevlucht neemt tot het gemalen vlees eventueel in blokjes. Tegenwoordig is men al blij als er meer dan 20% vlees verwerkt wordt in de nationale snack. Als men boven dit percentage komt dan praat men opeens over een ‘croquette’. Bij een lager percentage vlees noem ik die dingen gewoon groentekroketten.

En paardenvlees?

Misschien is de oplossing voor dit gebrek dichterbij dan u denkt. Paarden. Ja Paarden! Als de olieprijs stijgingen in dit idioot hoge tempo blijven voortzetten zal men met een schok realiseren dat een ouderwetse manier van transporteren wel erg goedkoop aan het worden is. Verplaatsen  door middel van paardenkracht. Ja, dat is tenminste iets om over na te denken. Een tractiepaard dat de 100.000km heeft gehaald verwerken tot draadjesvlees. Dit levert de beste kwaliteit croquette op, dat verzeker ik u.

Lang leve de paardentram!

Laat u zich maar vervoeren naar uw favoriete handelaar in hart- en vaatzekten.

Vergeet niet uw doosje met floss mee te nemen!