In de goede oude tijd stond in Diemen, onder de rook van Amsterdam, een familiebedrijf die onder de naam Luycks tafelzuren produceerde. Het merk was zeer bekend totdat de familie het bedrijf verkwanselde aan Nutricia. Het nieuw aangetreden management heeft toen in record tempo het bedrijf volledig waardeloos gemaakt zodat liquidatie in de 80-er jaren het enige verstandige was om op dat moment uit te voeren.

In Diemen begon de augurkenkoorts al in de maanden april/mei omdat de voorbereidingen getroffen werden door de machines een beetje te ontroesten en om eens te gaan kijken welk personeel de campagne zou moeten gaan helpen. Er werd altijd een stevig beroep gedaan op de studenten voedingsmiddelentechnologie van zowel uit ’s-Hertogenbosch als uit Bolsward. De stagiaires die aan de campagne deelnamen hadden niet het doel voor ogen om veel technologische processen te gaan leren. Die was immers doodsimpel. Wat de student wel leerde waren twee zaken:

Lachen, vloeken en hard werken.

Zo ergens in de maand juni in ging de campagne voor augurken en zilveruien van start. Er werd met augurken begonnen en later in het seizoen, zo rond eind juli kwamen de veelal Zeeuwse zilveruien op de proppen.

Campagne betekende altijd een enorme dagelijkse hectiek, gezonde spanning onderling en vooral ontspanning na werktijd. Die ontspanning vond eenmaal per week plaats in de stamkroeg van Luycks, ‘Het Engeltje’ genaamd. Een nietszeggend kroegje waar je prettig bediend werd en het was vooral gezellig omdat Luycks alles betaalde.

Het startsein van de campagne was een feestelijk moment. Die dag werd lang tevoren geprikt en alles werd optimaal gepoetst om er een feestelijk begin van te maken. De eerste augurken kwamen van Breda en omgeving en werden met vrachtwagens aangevoerd.

Zo kon het gebeuren dat op een zonnige dag de campagne officieel van start ging. Bijzonder was die dag zeker. Het was een van de weinige keren dat je iemand van de familie Luycks kon ontmoeten. Er kwamen zelfs meerdere leden van deze beroemde familie op af. Jan Luycks (van de tweede generatie) en zijn jongere zoon Rob. De laatste had meer belangstelling voor mooie vrouwen en dure auto’s.

Eindelijk was het zover. Vandaag was het feest. Het startsein voor de campagne van 1974 werd gegeven.. De augurken werden aangevoerd naar de sorteerlijn, sorteer- en wastrommels en vervolgens naar de vulmachine. Dit vormde het har van de proces. Het moment dat de eerste potten gevuld werden. Dat was het feestelijke moment. Deze vulmachines bevonden zich in de centrale productiehal, vlakbij het balkon waar de directiekantoren op uitkwamen. Een redelijk strategische plek kun je wel stellen.

Gedurende de opstart stond de hele familie Luycks in het gelid op het balkon, samen met de bedrijfsleider, Thijs Dietvorst en productieleider Jan Dorr. Alles moest wel perfect gaan anders kon je een goede stagebeoordeling wel vergeten. Destijds was ik verantwoordelijk voor een van de vullijnen. Je gaf leiding heette dat toen. Ik regelde alles eromheen en zorgde dat de talloze fouten die gemaakt werden zoveel mogelijk gecamoufleerd werden.

Zo kwam ik met een schok erachter dat iemand de verkeerde glazen potten klaar had gezet bij de lijn. Het waren de gewone goedkope gladde potten, voor het merk ‘goedkopie’ zullen we maar zeggen. Wij zouden met de officiële Luycks potten opstarten. Die waren voorzien van de bekende Luycksribbels en andere versierselen. Die fout zou wel heel erg opvallen en dan kon ik mijn stage helemaal snel vergeten. Oei, snel nieuwe potten halen.

De familie Luycks was zich aan het verzamelen op het balkon. Tjonge wat een gouden knopen stonden daar te pronken zeg!

Snel even een pallet nieuwe potten halen en met een grijns van ‘er is hier helemaal niets aan de hand hoor’ op mijn gezicht reed ik snel met de heftruck de nieuwe pallet net op tijd de productiehal in.  Gelukkig viel deze actie niet op. De dure heren waren druk met elkaar aan het praten, waarschijnlijk over hoe men de campagnewinsten zou moeten verdelen. Nou de eerste dag begon spectaculair. Met een daverende klap…

Toen ik stilletjes met de heftruck achteruitrijdend de bedrijfshal wilde verlaten zag ik een lage doorgang, die voorzien was van glazen ramen eventjes over het hoofd. Nou de boom van de heftruck zag deze beslist niet over het hoofd.

Tjonge was een klap was dat. Het volgende moment werd ik bedenkt met brekend glaswerk en splinterend hout, dat zich overal in de productiehal verspreidde.. Ai, ai, het werd stil en alle gouden knopen keken naar mij intussen afvragend wie die idioot was die deze campagne zo’n ongelukkige start bezorgde.

Gelukkig was het draadglas dat brak. Er kwamen geen lange splinters in mijn nek. Nadat de kleine glasscherven en ander onbestemd gruis opgeveegd was, kon de campagne alsnog van start gaan. Van een glasprocedure had men toen nog niet gehoord.  De enige zorg die wij toen hadden was het brandgevaar dat kon ontstaan als er onvoldoende vlamdovende prullenbakken in de productieruimte bevonden. Zo konden de rokers de peuken goed kwijt.

Maar ja scherven brachten toen ook geluk. Het ijs was meteen gebroken.

Men wist nu wie ik was.

Ik had de school ook meteen goed op de kaart gezet.

Nog nooit heb ik zo’n leuke stage gehad.