Over deze fastfood keten raak ik nauwelijks uitgepraat. Het hangt van allerlei slimme Marketing trucjes aan elkaar.

De medewerkers zijn gerobotiseerd lijkt het wel.

De keuken is altijd een vrolijke janboel.

Over het eten maar te zwijgen.

Laten we eens een paar opvallende elementen van Mac Bagger eens nader onder de loep nemen. (Sorry Peter, een ander woord over de nutritionele kwaliteit van dit voedsel wil bij mij maar niet te binnen schieten.)

 

Het personeel

De standaard verplichte glimlach en vriendelijkheid naar de klanten toe kan men lang niet altijd spontaan opbrengen. De salarissen zullen niet royaal boven de wettelijke minima uitkomen dus het geeft wat dat betreft weinig aanleiding tot een prettige sfeer. Nu is het profiel van het publiek dat dergelijke etablissementen frequenteert ook niet dusdanig samengesteld dat het personeel inhoudelijk goede gesprekken leert voeren. Getooid met een vrolijke pet en gelukkig met een broek met een Europese snit (De Amerikaanse aardappelzak model broeken heeft men al 7 jaar in de ban gedaan) werkt men de klanten af aan de verkoopbalies.

Op een gemaakt spontane manier gaat men als collega’s met elkaar om. Soms lijkt het wel gemeend. Maar ja, als je veel vrouwelijk personeel hebt dan is het helaas vaak anders. Ik mag mij gelukkig prijzen.

 

Dikte van het personeel

Vrijwel al het personeel is fervent liefhebber van hun eigen keuken lijkt wel. Iedereen heeft een BMI van tenminste 25 en veel hoger (BMI is Body Mass Index. Dit is een getal die ontstaat als je jouw lichaamsgewicht deelt door het kwadraat van je lengte in meters. Vanaf een waarde van 25 ben je te dik. Voorbeeld iemand van 2 meter die 100 kg weegt heeft een BMI van 100:4=25 is te dik, 30 is morbide)

Personeel dat onder deze waarde zit is ofwel net aangenomen of het zijn vakantiekrachten.

Kortom, het personeel zelf vormt vaak een perfecte etalage van de uitwerking van hun eigen werk.

Ideaal toch? Men zou hier een (zelf)spotje van moeten maken. Humor lijkt me dat!

 

Opeens lijkt het alsof er zeer veel telefonistes rondlopen met een koptelefoon en een oorspeakertje. Dit zijn de mensen die de chaos van de wachtende rij ‘Mc Drive’ klanten een beetje proberen te bedwingen. Zo nu en dan prevelend in de microfoon gillen ze wat orders de keuken in terwijl ze van het kastje naar de muur lopen. Hier ziet u met eigen ogen waarom zoveel bestellingen misgaan.

 

De verkoopbalies en de menuborden

Zelden kom je zo’n visuele wanorde tegen als bij Mc D.  

Dat een verkoopbalie, lees kassa met tegenwoordig een pinautomaat(!) bediend wordt kun je alleen zien aan een rij klanten die ervoor staan te wachten. Totdat je er achter komt dat rijtje mensen niet in de rij staat om bediend te worden maar gewoon wat dichterbij de balie zijn gaan staan om de legendarische chaotische menudisplays beter te kunnen bestuderen. Opeens sta je dan voor een kassa die uit is.

De Sudoko-achtige menudisplays vormen zo’n beetje een puzzel van 3 vergelijkingen met vier onbekende factoren en 20 variabelen. Zie daar maar eens uit te komen.

Hoe lang zou het wel niet geduurd hebben om het personeel te trainen en dergelijke menukaarten te leren begrijpen. Gelet op de onder-modale IQ van het personeel zal dit wel een vracht tijd en inspanning gekost hebben.

Hier is natuurlijk goed over nagedacht. In een bedrijf waar alles in de keuken tot op de seconde is vastgelegd en de meest pietluttige details zal doelbewust gebruik gemaakt worden van de haast die een klant heeft en zo’n beetje uit wanhoop ietsjes ruimer bestelt dan hij of zij werkelijk nodig heeft. Een keuze menu haakt in op de luiheid van de consument maar spoort wel direct aan tot extra omzet. En dat is goud waard weet elke detaillist u te vertellen.

De plaatjes zijn wel fantastisch gemaakt. Complimenten daarvoor.

 

De website www.mcdonalds.nl

Deze ademt dezelfde chaos uit als de menukaarten. Het is wel voorzien van frisse kleurtjes maar dat is zo’n beetje het enig wat snel tot het netvlies doordringt.

De navigatie is gewoon rommelig en uiterst onhandig. Hier is ook een goedkope site bouwer op gezet zeker.

 

De keuken

Wat een leuke geluidjes en kleurtjes hoort en ziet de klant!

Het lijkt of op elk wissewasje een tijdklokje gezet wordt. Een mooi voorbeeld van een Orwelliaanse maatschappij. Iedere mogelijkheid om tot eigen initiatief te komen wordt keihard digitaal en akoestisch de kop ingedrukt. En als het signaal genegeerd wordt kleurt het scherm donkerrood en tot slot schiet er een bokshandschoen naar buiten lijkt het wel.

De keuken hangt van chemie en nep aan elkaar zo te ruiken op afstand.

Volgens mij zit men in dergelijke hectische en lawaaierige keukens die meer weg hebben van een flipperkast competitie ruim boven de ARBO norm van 80 decibel. Dit staat in de nieuwste NEN 3418:2007 publicatie die binnenkort verschijnt. Dus iedereen oordopjes in of grote oorkleppen op. Zo mooi is het personeel ook weer niet dus dit valt nauwelijks op.

 

Nog steeds is de enigszins ranzige olielucht te ruiken met een onmiskenbare bouillongeur waar te nemen. Hm, bouillon. Dat zou eens een gezond alternatief of een Big Mac zijn.

De hygiëne zal best goed geregeld worden. Dat heb ik al eens eerder aangegeven. Daar zorgt het Amerikaanse controle regime wel voor. Het blijft een wetmatigheid: Hoe meer je met rommelaars werkt en hoe groter het risico is dat er iets fout gaat hoe zwaarder de controles moeten zijn. Met name in landen waar in het verleden veel gerotzooid werd zoals in de VS, Engeland komen de voedselveiligheidssystemen en de controlemethodieken vandaan. China zal spoedig volgen in deze traditie…

 

Het eten

Daar ben ik snel over uitgepraat. Vrijwel alles is te vet te zout en te zoet. De killers van een gezonde leefwijzer.

Het blijft een grof schandaal dat Coca Cola Enterprises Nederland BV hun eindproducten zo laat verkrachten. De smaak lijkt gewoon niet op het originele product.(Waarneming gedaan bij de vestiging Zoetermeer, zilverstraat 2 op 150807)

De kwaliteitsbewaking van Coca Cola ten spijt. De frisse kaneel-achtig zure smaak is totaal afwezig! Ze kunnen net zo goed Cola van het merk ‘Goedkopie’ in de uiterst royaal met ijsblokjes gevulde bekers serveren. Niemand die het proeft.

Men heeft wel een paar gezonde producten op het menu staat maar die zijn vaak uitverkocht of de bereiding duurt erg lang want het lijkt wel of men hardnekkige moeite heeft met de samenstelling van slow food.