Dit jaar (2007) zijn de laatste restanten geveild van de allerlaatste Nederlandse augurkenfabriek van Nederland. De firma Koelewijn. Geen topmerk weliswaar maar wel 100% oer Hollands.

Uyttewaal was enkele jaren eerder gestopt en Luycks heeft al in de 70-er jaren de poorten moeten sluiten wegen grove management blunders van de familie en later de toenmalige eigenaar Nutricia.

Is de Nederlandse consumenten gestopt met het eten van deze fijne tafelzuren?

Zijn de boeren gestopt met het telen van augurken?

Is de augurk gewoon ‘uit’, niet trendy net als het met de Breezer het geval is?

Dit is allemaal niet waar.

Van het oorspronkelijke teeltgebied, dat destijds in de omgeving van Breda was en het Belgische Hoogstraten is weinig meer over. Enkele amateur keuterboertjes uitgezonderd.

Is de augurk nog wel te koop?

Een augurk is niet eens uit de schappen verdwenen. Het consumptiepatroon van deze fijne tafelzuren is jarenlang vrijwel constant. Echt ongezond zijn deze augurken niet. Op wellicht het idioot hoge suikergehalte na wellicht. Nederland is het enige land met dergelijke zoete augurken. In frankrijk bijvoorbeeld zijn de augurken standaard gewoon lekker zuur. Zoals het hoort eigenlijk.

Waar komen de augurken nu vandaan?

Net als zoveel levensmiddelen die in de schappen van de supermarkten pronken, komen deze tegenwoordig uit ‘Verweggistan landen’. Veel producenten geloven nog steeds dat het goedkoper is om een apenland productie op te gaan zetten. In theorie klopt het ook wel dat de kostprijs zoveel lager is. Er zijn echter een paar kostprijsverhogende factoren die de producenten die opereren in land ‘Goedkopie’ over het hoofd zien:

Logistiek

Just in time levering is een volstrekt onbekend begrip buiten Europa. Vooral als je het hebt over de voedingsmiddelenindustrie. Soms duurt het wel 8 weken voordat een zeecontainer arriveert in Nederland of een andere EU haven waar de controles iets minder streng zijn.

Hierdoor is de Nederlandse onderneming gedwongen om meer product op voorraad te houden.

Ook de leveronbetrouwbaarheid en de productuitval maar te zwijgen. Allemaal kostbare zaken die uiteindelijk de consument moet betalen.

Kwaliteit van de producten

Die is niet direct slecht te noemen. Er zitten best wel goede charges tussen. Probleem is dat men te maken krijgt met sterke wisselingen in de kwaliteit. Dit is een fenomeen dat lastig te beheersen is. Vaak worden die goedkope producenten in geringe mate gehinderd door een overmaat aan kennis over de producten. Wel weet men alles van productieaantallen en factureren schrijven…

Voedselveiligheid hoog in het vaandel?

Natuurlijk niet! Men doet wel iets aan voedselveiligheid maar snapt in feite geen barst van de systematiek rond de HACCP procedures zoals wij die maar al te goed kennen.

Sterker nog, er zijn bedrijven die denken dat ze automatisch gecertificeerd worden als zij (gebruikte) Nederlandse machines kopen..

Het personeel heeft ook vaak andere zaken aan het hoofd dan de kwaliteitscontroleformulieren in te vullen..Zijn of haar privé problemen zijn een factor of wat hoger.

Al met al is de Nederlandse producent in het buitenland veel duurder uit. Tel daarbij de mogelijke omslag van de publieke opinie dat buitenlandse voedingsmiddelen bijna synoniem zijn aan onveiligheid, geklooi en flut kwaliteit, dan is de oplossing snel bedacht.

Lang leve de Vaderlandse augurk!