Onlangs heb ik nog een leuke discussie meegemaakt met iemand die dacht dat het woordje Light zoiets betekent dat er helemaal geen suiker in een product zit.

Light Jam zou dus geen suiker bevatten? Hm, redelijk lastig want dan moet ik het natuurlijke suiker uit de vruchten gaan halen.

Ik weet wel een trucje maar dat is wel vreselijk illegaal. Door kopersulfaat toe te voegen wordt al het suiker in chemische zin weggehaald. Het product wordt dan mooi blauw en lelijk giftig. Exporteren dan maar zeg ik dan. Wellicht wil de ALDI in Noord-Korea het wel hebben. In Nederland wordt de VWA erg boos als je het hier verkoopt. Niet doen dus.

Wat is light?

De Warenwet is hier erg duidelijk over:

Een product mag ‘Light’ heten als er tenminste meer dan 33% vet of suiker of een ander claimingrediënt minder in het product aanwezig is. 0% mag dus ook.

Cola light is heel gemakkelijk te maken en het zou eigenlijk verplicht in de schappen moeten staan en de Cola ‘heavy’ van de markt halen of naar een of ander Afrikaanse vestiging van Mac Donalds exporteren. Die mensen kunnen wel een paar calorieën gebruiken. Dit product bevat ook 0% suiker en is in mijn ogen een zuiver light product.

Bij light chips ligt het verhaal iets anders. Terwijl er normaal zo’n 33% vet in chips zuitten, mag men het al light noemen als het vetgehalte met 33% gereduceerd is. 22% vet in de chips mag dan light heten. In feite wordt de consument gewoon verneukt. Het product verandert maar iets in eigenschappen. Het gaat van baggervet naar kleddervet. Daar heeft een consument die aan een vetfobie lijdt weinig aan.

De Amerikanen doen het altijd beter?

In de VS dweept men nog steeds met de term ‘Fat Free’. Dit heeft als resultaat dat veel producten inderdaad geen grammetje vet bevatten maar tegelijkertijd vol gepakt zijn met vrije suikers. Het besef wil maar niet doordringen dat vrije suikers op een zeer efficiënte manier omgezet worden naar vet door onze eigen chemische fabriek.

Nergens ter wereld wordt een consument zo in verwarring gebracht als in dat land. De voedingsmiddelenindustrie daar is een overgedocumenteerd en gearomatiseerd rommeltje.

De popcorn long

Onlangs ontdekte men dat de stof diacetyl kan leiden tot verminderde functie van de longen. Kortademigheid is dan het gevolg. Vergelijkbaar is het ziektebeeld met de schilderslong van vroeger dat veroorzaakt werd door de verf oplosmiddelen. Deze zijn vaak op terpentinebasis. Nu alle verven zowat wateroplosbaar zijn komen we deze beroepsziekte gelukkig niet meer tegen.

Diacetyl is de voornaamste grondstof voor de roombotergeur. Het is ook een stof die voorkomt bij eerste bederffase van voedingsmiddelen. In de Verenigde Staten wordt roomboter aroma uitbundig toegepast. In snoepwaren, vleeswaren en vooral in pop corn. Het grootste popcornmerk daar heet ‘Redenbacher’. De maïskorrels koop je in een magnetronzak met alle ingrediënten erbij. Wanneer de hele zak zo’n 8 minuten ‘genuked’ wordt in de magnetron is de zak mooi gevuld met popcorn met daarin het gewenste aroma. Wanneer de consument de ongelukkige keuze gemaakt heeft om ‘butter flavour’ te kopen dan zal deze snel ontdekken dat het hele huis bij het openen van de zak in één grote boterbabbelaar verandert. Ook loopt hij het risico een ‘popcornlong’ op te lopen met de schadelijke gevolgen als hierboven omschreven.

Ik zou een pleidooi willen houden om meer Popcorn bij Mac Donalds te serveren.

Zijn we eindelijk van die ranzige keukenlucht af…