Onze tong is een heel bijzonder apparaat die heel goed vier verschillende smaak kan detecteren.

Zuur

Zoet

Bitter en

Zout

Per smaak zijn er vier plekken op de tong daarvoor gereserveerd.  Onze neus pakt de aroma’s van het gerecht op. Het lijkt wel of wij deze organen gebruiken.

Niets mag meer lekker smaken.

Hup aroma erbij en dan moet het maar smaken.

Neem nou Schotse whiskys.

Brandsmaak, achterhaald procedé die omwille van de nostalgische gedachte in stand gehouden wordt.

Het gerst dat voor de fermentatie gebruikt wordt drogen ze boven een stinkend en walmend turfvuur om het kiemproces ervan te stoppen.

De Ieren doen het veel beter. Die stoken welhaast een nóg harder stinkend turf maar verwarmen de ontkiemde gerst welhaast noodgedwongen indirect zodat de teerhoudende afvalgassen niet rechtstreeks in contact kunnen komen met het product.

Toch zweren hele volksstammen bij de Schots whiskys. Hoe primitiever de stokerij op het etiket eruit ziet hoe populairder het merk lijkt. Bah.

Het lijkt wel vloeibare rook dat in het glas ronddraait. Door veel ijs toe te voegen wordt de dominante rooksmaak enigszins gedempt.

Kruiden en specerijen.

Alles komt uit een potje met een etiket voor welk vlees de inhoud geschikt is.

Volkomen idioot. Zelfs dat weten wij niet eens.

Natuurlijk doe je geen foelie over de vis of dille op de biefstuk. Dat weet toch iedereen? Het wordt hoog tijd dat de Libelle dit soort keukengeheimen aan het blonde lezerspubliek prijsgeeft.

Klant heeft geen verstand meer van smaak.

Zelfs kaas moet eraan geloven.

Nu is gefotografeerde kaas minder ongezond dan het echte product. Althans, zo lijkt het. Er is op het eerste gezicht veel ongezonds te melden over de verzadigde vetzuren in roomboter die een percentage van 75% wel kunnen bereiken. (Merk goedkopie).

Het percentage transvetzuren is ook erg hoog, zo’n 4%. Toch is er geen epidemiologisch onderzoek dat aantoont dat dit daadwerkelijk slechter is. Bij plantaardige vetten is dit wel bewezen.