Onlangs was ik op een zeer inspirerende bijeenkomst waar allerlei experts aanwezig waren die verstand hebben van voedingsmiddelen.

Om nog onduidelijke redenen werd ik hiervoor ook uitgenodigd en dat terwijl ik de laagste opleiding van allemaal had. Nu mag ik mijn 6-jarige HBO studie ook niet bagatelliseren, maar toch voelde ik mij in ernstige mate gevleid.

Gezeten tussen diverse professoren, doctorandi en doctoranda die ik voornamelijk uit krantenartikelen kende heb ik mij uitstekend vermaakt terwijl wij tussendoor culinair nippend ons verdiepten in enkele ingewikkelde voedingstechnische  onderwerpen.

De discussie van die dag spitste zich toe op het onderwerp lage SES en voeding. SES staat voor Sociaal Economische Status. Anders gezegd: De sociaal zwakkeren die zich niet helemaal gezond voeden. Het is wel een loffelijk streven om voor deze klasse op te komen maar het merendeel van hen interesseert het werkelijk geen bal wat ze eten. Gezond eten doen ze pas als zij op 60 jarige leeftijd  de rode kaart van de huisarts hebben gekregen of na het eerste infarct en denken dat zij de laatste tien jaren van hun leven opeens alle ongezonde effecten kunnen compenseren van de 60 voorgaande ongezonde jaren. Dit kan men wel vergeten overigens. Een 80 jarige die rookt mag gerust doorroken wat mij betreft. Hij zit toch in de derde verlenging van de wedstrijd tegen Magere Hein.

Uit talrijke studies is gebleken dat juist suikerrijke en vetrijke voedingsmiddelen het meest goedkoop blijken te zijn in vergelijking met de voedingsmiddelen met een lagere energiedichtheid zoals groenten en fruit.

Het zijn juist de sociaal zwakkeren in onze samenleving die juist deze voedingsmiddelen kopen. Waar ligt dit aan?

Groeten en fruit zo van het land is toch het meest goedkoop? Dat klopt inderdaad maar toch in de winkel betalen wij de hoofdprijs voor deze producten.

Vergelijkbare industrieel bewerkte producten blijken veel goedkoper te zijn dan de zogenaamd verse producten.

Waarom zijn verse groenten veel duurder dan die in blik?

Ondanks de dure verpakking (ongeveer € 0,25 per blikje) zijn conserven veel goedkoper. Dit komt voornamelijk omdat de conservenfabriek zijn eigen (contract)teelt verzorgt en zeer efficiënt alles verder verwerkt. Wanneer alles goed vers is voordat het in de pot of blik terechtkomt dan is de voedingswaarde vaak nog beter ook. Maar conserven en ook diepvriesproducten hebben nu eenmaal het hardnekkige imago dat zij ongezond zijn terwijl dit reeds lang achterhaald is.

Verder zijn alle versproducten het slachtoffer van de graaicultuur die er bij de tussenhandel bestaat. Het zijn juist de commissionairs, groothandels die de gigantische winsten opstrijken die het gevolg is van het verschil van wat de boer ontvangt en wat de doorsnee consument neer moet tellen voor het armzalige kropje sla. Ook gaan er veel kosten om in de logistiek. Wij zijn dusdanig verwend dat wij altijd alles op voorraad willen hebben in de winkel. Om dat laatste 5% score te kunnen halen moeten wij 95% meer inspanning plegen om dit te bereiken.

Wanneer ziet u een leeg schap? Alleen bij uitverkoop of wanneer een winkel gaat opheffen.

Om de vakken zo vol mogelijk te houden worden de Nederlandse snelwegen overspoeld met allerlei logistieke zooi. De meest vrachtwagen rijden half leeg rond trouwens. Let maar eens voor de grap op hun banden. De tijd dat vrachtwagens krakend de bocht doorgingen is allang voorbij. Ze slaan hooguit om en veroorzaken een gigantische puinzooi..

Oorlog in je lijf

Terug naar het a-sociale voedingspatroon. Deze is gewoon te vet te zoet en te zout.

Gewoon wat de gemiddelde snackbar de consument voorschotelt.

De handelaar in hart en vaatziekten.

Patatje met of een patatje oorlog smaakt best lekker maar het ontketent wel een heuse oorlog in jouw bloedvatenstelsel. De insulinewaardes schieten omhoog en de productie van levervet doet ook weer mee aan een record piek poging.

Een Tokkie consument koopt liever een zak chips dan een appel. En van chips krijg je reuze dorst en een appel juist weer niet. Dorst kun je het beste lessen met Cola of bier. Dat geeft plezier toch? Hoe meer van deze zoete drnakjes je drinkt, hoe meer dorst je dan krijgt. Toch wel leuk zo’n drank ‘Perpetuum Mobilae’

De verleiding is groot. Denk maar aan reclames en gewoon het sociaal aanvaard gedrag. Wie neemt er nou een appel tijdens een dagje uit?

Totdat je op de weegschaal gaat staan. Dan begint het ding meteen terminaal te kermen.

Het onaantrekkelijk maken van deze hoog calorische voeding wordt de uitdaging van de komende decennia.

De Tokkies aan de Muësli.

Dat is pas droge humor.