De kredietcrisis die zo’n beetje zijn intrede deed in het rijke Westen begon zo’n beetje in oktober 2008 en in de meeste nieuwjaarsboodschappen wordt de crisissfeer drastisch versterkt. Mensen worden ontslagen waar men tóch alláng van afwilde, lopende jaarcontracten worden gewoon met nóg een jaar verlengd en de winstprognoses worden tot bijna nul bijgesteld.
Budgetten worden ingekrompen. Tot aan het gehakt toe. Deze is 'verlengd' met waterige componenten. Zo blijft de producent de crisis de baas.
Foodsector de grote uitzondering
De voedingsmiddelenindustrie neemt in deze crisissfeer een heel andere plaats in.
De vraag is redelijk inflexibel. Dat wil zeggen dat de consumenten toch blijven eten. Het maakt eigenlijk niet uit of ze in plaats van een 4 sterren restaurant bij de snackbar gaan eten. Een mens heeft toch dezelfde kilo eten nodig per dag.
De snackproducenten en de leveranciers van de fast food sector zullen goed garen spinnen bij deze armoede crisis. Vreemd eigenlijk, als je op voedsel moet bezuinigen zul je zelf achter het fornuis moeten gaan staan. Kennelijk denkt men dat een snackbar goedkoper is dan thuisbereiding. Waarschijnlijk viert de luiheid de boventoon waardoor men zich (nog) niet genoodzaakt ziet achter de potten en pannen te kruipen.
Veel bedrijven kunnen nu mooi de bruto opbrengsten wat bijkrikken. Door het lozen van overtollig en wellicht lastig personeel en door de prijzen niet mee te verlagen als gevolg van de dramatische prijsdaling van de olie- en grondstofprijzen. Prijsreducties van 50% zijn niet ongebruikelijk momenteel. Het lijkt wel de uitverkoop!
Welke bedrijven hebben geen last van deze crisis?
In mij eigen praktijk zie ik een bepaalde categorie bedrijven die totaal geen last hebben van de crisis. Althans, zo lijkt het op dit moment. Waar kenmerken deze bedrijven zich in?
Wij zullen een paar ‘anticrisis kernkwaliteiten’ op een rijtje zetten:
- Betrokken leiding. Deze leidinggevenden zitten met hun neus boven het bedrijfsproces. Weten precies van de hoed en de rand.
- Flexibele organisatie. Een vroegere baas zei mij ooit: ‘Je moet zo flexibel denken dat je volgende week nylon kousen zou kunnen gaan produceren’. Dat heeft het management team destijds altijd in creatieve zin flink geprikkeld.
- Deskundig personeel op de werkvloer. Samen met een goede leiding zorgt het ervoor dat men plezier in het werk heeft. Geef ze een cursus van Scienta Nova dan ik vaak de lol compleet. Ze kunnen dan wel een jaartje of twee vooruit.. Ahum.
- Veel eigen vermogen. Bedrijven die de bank niet nodig hebben, realiseren wellicht een laag rendement op hun eigen vermogen maar het wordt nu dubbel en dwars terugbetaald. Veel economen vergeten in hun rendementsberekeningen de factor risico mee te nemen. Nu blijkt gewoon hoe groot dit risico van veel vreemd vermogen kan zijn.
- Bedrijven die altijd veel in het personeel geïnvesteerd hebben en niet een onpersoonlijk, dom maar vooral kostenefficiënt digitaal kerstpakket sturen. Het wordt hoog tijd dat de dikke managers op hun fiets de pakketten rond gaan brengen als het ware.
Export krijgt het zwaar
Hiermee bedoel ik de voedselexporterende landen mee. Daar zullen klappen gaan vallen met betrekking tot de werkloosheid, grote voorraden met allerlei vervelende creatieve oplossingen van dien waar de Westerse consument achteraf weet van krijgt. Daar werken de zeer ongeschoolden die bitter weinig kans maken in de alternatieve arbeidsmarkt. Hierdoor zal het percentage dat zelfstandig in de primaire sector gaat werken, met sprongen toenemen. In China is reeds een grote remigratiestroom op gang naar het platte land.
Wie hebben er wel last van?
Topsegment van de Horeca
De exclusieve groothandels
Iedereen hoopt op een ‘self fulfilling prophecy’ om later te kunnen zeggen: zie je wel dat ik gelijk heb?
Ik hoop van harte dat de economische puinhoop beperkt blijft. Sombere geluiden zullen niet snel uit mijn koker
komen.
Ik behoor niet tot de categorie ‘graforgel’