De MAKRO is onze nationale groothandelstrots waarvan iedereen een pasje lijkt te hebben. Wie heeft er geen tante of kennis die zo’n pasje heeft?

De Makro. Pionier op het gebied van de Cash & Carry formule.

In de 60er jaren goed op gang gekomen en nu likt de formule wel wat slijtageplekken te vertonen. Er wordt ook relatief veel contant betaald waarbij de ondernemer een dikke bundel bankbiljetten uit zijn broekzak tovert om die uitgebreid te gaan tellen. Ideaal dat contante geld, hoeft de ondernemer ook geen stortingskosten bij de bank te betalen. Ideaal toch? Dat contant betalen de ideale manier is om zwarte inkomsten weer wit te wassen is een beetje slecht gedacht Velzeboef!

De Amerikanen kunnen de Europeanen heel wat leren als het om productpresentatie gaat. Wij kunnen de Amerikanen op hun beurt vreselijk veel leren als het om voedselveiligheid gaat. De VS blijft een ontwikkelingsland wat dat betreft.

Sinds 10 jaar is het ook mogelijk om te pinnen terwijl winkelend Nederland dat al 20 jaar deed.

Het barst er van het personeel.

Kijk maar eens in de winkel rond.

Goederenkruiers alom. Dit is vooral merkbaar doordat men vooral onder de openingstijden de vakken bijvult. Bij de foodafdeling wordt zelfs een heel gangpad afgezet omdat de heftruck er anders niet veilig met de pallets kan gaan slepen.

Men heeft wel bezuinigd de laatste jaren.

De kassabon controleurs heeft men gelukkig een paar jaar geleden afgeschaft. Deze mensen controleerden alle regeltjes van de kassabon en de artikelen die op de kar liggen. Logisch dat dit klopt. Een paar tellen tevoren is dit allemaal door de kassa geweest. Gelukkig is dit ‘Gestapo beleid’ geschrapt.

De kassabon

Dat is tenminste nostalgie. Heerlijk! Herinneringen worden opgehaald. In 1982 kocht ik mijn eerste 8 naalds ‘dot matrix’ printer, 1.300 guldens kostte die lawaaimaker toen. Hij was extra duur omdat er een NLQ functie op zat. “Near letter Quality” heette dat en dit magische effect werd bereikt doordat de naaldjes twee maal op de letter hameren met een iets verschoven positie. Het lawaai nam je maar voor lief, je wist niet beter en de kosten van het typelint accepteerde je als iets vanzelfsprekend.

Bij de Makro beleeft u al deze nostalgie.

U krijgt gratis een extra attractie aan de kassa. U ziet wat een ketting formulier is. Een uitvinding van de 60-er jaren. Indrukwekkend al die gaatjes aan de rand. Hierdoor bent u ervan verzekerd dat geen enkel regeltje twee maal gedrukt wordt, dat iets tweemaal aangeslagen wordt is een oer-oud kassafenomeen dat overal bestaat.

Nadat u van de lawaai van de printer en de schrik bijgekomen bent van de hoogte van het eindbedrag bent u aan de beurt om de kassabon te verscheuren. Niet helemaal, want het gaat alleen om de randen. Bij het opvouwen van de bon valt er tenslotte nog één laatste puntje op: De kassabon is niet helemaal A4 formaat, terwijl het toch erop lijkt. Ook daar komt de Makro een paar millimeter te kort. Het is ook geen Amerikaanse Letter formaat. Standaardisatie lijkt een brug te ver.

Het is een wonder dat deze groothandel nog bestaat. Mede dankzij de witwasmogelijkheid een populair bedevaartsoord voor schimmige ondernemers, zwart geld handelaren en onschuldige familieleden van kaarthouders.