Thee mag naar mijn bescheiden idee alleen thee heten als er de topblaadjes van de Camelia Sinensis struik in zijn verwerkt. Rooibos lijkt niet eens op thee, dat is een kruidendrank van Afrikaanse afkomst.

Niets is leuker dan de randen van de wetgeving op te zoeken. Iedereen rijdt wel eens harder dan 50km per uur of passeert wel eens een donkergroen stoplicht. De Nieuwe Voedsel en Warenautoriteit krijgt ook aan de lopende band de smoezen te horen van ondernemers die het niet zo erg nauw nemen met de Warenwettelijke voorschriften. Het is natuurlijk een sport om te proberen om onder een bekeuring uit te komen. De VWA controleurs kennen het smoezenboek wel uit hun hoofd:

“Oh, deze koelkast is net stuk gegaan”; “Ik krijg nooit klacht, u bent de eerste die er wat over zegt”; “Tjonge, u bent wel èrg streng vandaag”; “De vorige keer was alles goed en nu mankeert er opeens van alles”; “De monteur is al gebeld hoor” etc.

De gaten in de wet zijn veel leuker.

De industrie maakt er een sport van om de gaten te benutten. Zou u ook doen of niet? Een snelheidsmeting in de bocht van de weg is ongeldig. Uw bekeuring wordt zo teruggedraaid als u eerst terecht bezwaar maakt natuurlijk. De braaf controlerende agent zal waarschijnlijk ook wel een paar problemen ondervinden met zijn volgende carrièrestap. Wij zullen eens wat warenwettelijke gaten voor u belichten…

De benaming thee

In tegenstelling tot de omringende landen mogen wij alles thee noemen. Ook al zit er geen theeblaadje in dat afkomstig is van de Camelia Sinensis struik. De mogelijkheid om allerlei vervalste drankjes aan te bieden is hierdoor levensgroot aanwezig. Het mag natuurlijk niet giftig zijn, anders overtreedt u Artikel 18 van de Warenwet. Thee gemaakt van gedroogde blaadjes van de ‘Senecio Jacobeae’ ofwel Jacobs Kruiskruid is natuurlijk verboden. Maar thee getrokken van reepjes karton met wat kleurstof en aroma erbij mag ik gerust thee noemen met een dosis gezonde fantasie.

Ingrediëntendeclaratie van restaurantvoedsel

Restaurant halen hun spullen nooit uit de supermarkt. Dat is gewoon te duur. Er zijn speciale Horecaleveranciers voor. Die bewerken de spullen voor de restaurateurs. Denk hierbij maar aan kruidenmengsels en andere exotische bereidingen. De afleverbon voor de restaurateur vermeldt uiteraard braaf wel wat er in de geleverde producten zit maar dat boeit verder niemand. De Warenwetgeving gaat ervan uit dat de kok altijd weet wat er in het eten verwerkt zit. Ook de ingekochte spullen. Ahum… hier klopt natuurlijk weinig van. Weet de kok veel of er Natrium Tri Polyfosfaat in zijn hamrolletjes zitten? Of dat er Nitriet in de worst zit die hij in de erwtensoep heeft verwerkt. Dan heb ik het niet eens over de allergenen. Je zult maar last hebben van een glutenallergie terwijl de kok niet eens weet welk type bindmiddel er in de kant en klaar saus gebruikt is? Vaak loopt dit goed af omdat het potentiële slachtoffer zelf alert genoeg is op dit soort zaken. Maar dat de Horeca een mooi speelterrein is voor de voedingsmiddelentechnoloog, dat is zeker.

De minimumclaim

Als ik een frisdrank maak met het zeer smaakvolle maar o zo dure Acerola sap dan mag ik zelf uitmaken hoe weinig ik hiervan toevoeg. Als ik het maar eerlijk op het etiket zet natuurlijk. Vaak wordt de werkelijke hoeveelheid versleuteld in een eenvoudig rekensommetje zodat half ‘etikettenlezend Nederland’ al afhaakt. De fabrikant kan bijvoorbeeld op het etiket zetten dat er 5% vruchtensap in zit waarvan 0,1% Acerola. In werkelijkheid betekent dit dat er maar 0,005% Acerola sap in zit. Toch even wat anders dan 0,1%! Er zijn zelfs voorbeelden bekend met een nóg lager percentage. De diervoeder industrie heeft al een interne maatregel uitgevaardigd tegen deze vorm van consumentenbedrog. Als er een ingrediënt zoals zalm of kip geclaimd wordt dan dient er minimaal 4% in te zitten.

Nog meer gaten?

Natuurlijk zijn die er! Wij zullen de rest van deze Warenwettelijke gatenkaas nader belichten. De consument laat zich al te vaak de kaas van het brood eten!