Verpakkingen zijn dure omhulsels van onze voedingsmiddelen die speciaal ontworpen zijn om weggegooid te worden. Dat is een ruimdenkende definitie over alles wat vaak door zeer bekrompen verpakkingsdeskundigen is uitgedacht. Deskundigen dacht u? Hahaha! Doosjesprutsers zult u bedoelen.
Met veel verpakkingen verkeer ik in een permanente staat van oorlog. Graag deel ik mijn oorlogshandelingen met u.

Het luxe koekje bij de koffie
Tegenwoordig serveert een beetje chique restaurant bij de koffie of thee een mooi verpakt koekje van uiterst matige kwaliteit dat in vals glimmend papier verpakt is alsof de inhoud kroonjuwelen bevat. Het openen van de ritselverpakking zonder het koekje onherstelbaar te beschadigen is de eerste uitdaging. Het papiertje tot een prop samen te frommelen om het weg te gooien is onmogelijk. De folie blijkt 100% geheugeneffect te hebben zodat het onhandig groot en uitgevouwen blijft en net zoveel plaats inneemt als voorheen.

Je wordt er soms horendol van de creativiteit die de verpakkingstechnologen etaleren om ons als consument het leven zuur te maken.

Het ellendig pak koekjes met rode treklijn
Na enig speurwerk kunt u de lijn zo’n beetje halverwege het pak aantreffen. Nadat de strip het pak rond is, valt de inhoud ongecontroleerd op de grond. De omzetverhogende truc van de koekjesproducent is weer uitermate geslaagd.

De tube tandpasta
Na de tweede kneep lijkt die tube al leeg doordat de witter prut bovenin de plastic tube blijft hangen en er altijd lucht mee naar buiten geknepen wordt. Een aluminiumtube krijg ik tot de laatste gram leeg gedraaid.

De kartonnen trekstrip
Sommige doosverpakkingen hebben een handige strip waarmee de inhoud vrijkomt als deze succesvol open geritst is. Zie eerst maar die strip als één geheel van het pak te trekken. Grote kans dat deze redelijk eenvoudige handeling in drie moeizame etappes uitgevoerd moet worden.

De kroonkurk
Daar is altijd gereedschap voor nodig om de inhoud te kunnen bemachtigen. Als een slok genomen is en de bezitter wil de inhoud bewaren voor een later moment, dan blijkt doordrinken tot het eind de enige optie. Lastig.

Wijnkurk
Dit is een snobistisch relikwie voor wijnliefhebbers. Met enig macho vertoon kunnen we de fles lekker laten ploppen. Daar houden de voordelen van de wijnkurk zo’n beetje op. De kurk sluit niet hermetisch af, er kan luchtinfectie optreden met als gevolg dat de wijn oxideert en verdacht naar sherry gaat smaken. Verder kan de kurk zelf ook bacteriologisch verontreinigd zijn doordat de Bretteromyces gist een kurksmaak veroorzaakt. Bovendien is kurk duur en onhandig te maken en te verwerken aan de vullijnen. Zelf geef ik de voorkeur aan een schroefdop. Wijn die niet op de fles gaat rijpen kan hier goed mee uit de voeten. Schroefdoppen maken de fles makkelijk hersluitbaar zodat de fles niet in één keer leeg moet.

Het pruts blokpak met sinaasappelsap
Het plastic lipje open doen is niet het grootste probleem. Tergend wordt het als het aluminium afdekfolie in stukjes scheurt. Daar is het pincet handig voor. Heb ik altijd in het keukenkastje liggen. Bij het uitschenken voelt de ongelukkige gastheer het pak wat slapper worden totdat er een knikmoment optreedt waardoor er een extra stoot sap naar buiten schiet. Mijn aanrecht is weereen plakzooi.

Het blikje frisdrank
De zomerse ergernis. Hoe ver u het treklipje ook naar achteren drukt, het blijft zich hinderlijk bemoeien met uw neus. Verder kunnen uw lippen geen goed contact met de opening van het blikje maken. Of de inhoud lekt langs uw mond of u slurpt lucht naar binnen.

Easy opening narigheid
Veel conservenblikjes zijn voorzien van een ‘easy opening’ lipje dat op het deksel vastzit. Vaak lukt het niet om een nagel eronder te krijgen, erger nog, deze kan afbreken. Dan maar een mes pakken om onder het lipje te komen. Altijd makkelijker dan een blikopener toch?

Verbazingwekkende creativiteit van onze hoofdbrouwer. Aluminiumfles met een kroonkurk. Ik blijf nog in staat van oorlog met deze verpakkingswijze, maat leuk is het wel. (die oorlog)

Het klappack systeem bij de vleeswarenafdeling
In veel supermarkten worden ter plaatse vleeswaren verpakt met een oorverdovend lawaai van een Klappackmachine. Dit ding vouwt de folie om het pakje vleeswaren en sealt het netjes dicht. Voor de supermarkt Truus een ideale oplossing. Voor de consument een ramp. Dat pak is nauwelijk gecontroleerd te openen. Het scheurt alle kanten op.

PETfles van het merk goedkopie
Vaak gaat hier koolzuurhoudende frisdrank in van een extreem goedkoop merk. De fles is zo goedkoop (ander woord voor dunwandig) dat de gebruiker meteen in zijn handen ongewild fijnknijpt zodra de dop losgaat. De plakkerige inhoud ligt er inmiddels grotendeels buiten de fles.

Het plakbandje om de broodzak
Supergemakkelijk om het plakbandje dubbel te vouwen als sluiting van de broodzak. Openen gaat iets lastiger. Daar is een scherp mes of een grote schaar voor nodig om het geplakte deel bruut te verwijderen.

Het gevaarlijke Smacblikje
U kent het vast wel. Die kleine rechthoekige blikjes met aan de bodem geplakt een vaag krulstrip sleuteltje. Dit moet in een lipje passen en al draaiend balanceert de gebruiker tussen het succesvol openen of een bloedige verwonding. Hier moet de fabrikant eigenlijk een CCP van maken overigens omdat de kans reëel is dat de consument hier ernstige en mogelijk blijvende schade door ondervindt.

Het melkpak

De bovenste lip openvouwen zonder het hele pak te verwoesten kan de gebruiker pas redelijk uitvoeren na een training van minimaal 100 pakken. Gelukkig is de redding nabij. De zuivelindustrie heeft na 30 jaar het schroefdopje uitgevonden dat op het onhandige melkpak geplaatst wordt. Wel een gedurfd initiatief.

Alleen mijn notenverkoper op de weekmarkt snapt het
Hij weet wat verpakken is. ‘Laat u de zak maar open meneer. Anders worden ze zacht. Ze zijn nog warm hoor.’ Met een zucht vreet ik op weg naar huis die hele zak maar leeg.

‘Beter een lege zak in de hand dan een verwoeste zak op de grond’, luidt een Chinese spreuk geloof ik.