Onlangs kon ik een aardig en eerlijk gesprek tussen vader en zoon optekenen dat mooi illustreert hoe de jeugdige kennis van vis momenteel is.
“Hallo pap, die vis die jij diepgevroren meegegeven hebt was toch een schol hè?”
“Dat kun je zien aan die rode stippen op zijn vel Marcel. Het is een grote jongen. Dit noemen ze een tweetje.”
“Dan ga ik een lekker scholletje eten”, klonk het hongerig. “Weet je, mijn kamergenoten zijn dit weekend niet thuis, dus kan ik nu mooi een visje gaan bakken. Anders wordt iedereen boos.”
De volgende dag klonk weer de telefoon: “Pap, de schol is nu ontdooid. Hij is wel groot hoor. Moet ik er wat aan doen voordat ik hem ga klaarmaken?” Pap weet dat de meeste kamerbewoners niet zo vaardig zijn om zelf te koken en werd zoveel mogelijk goede raad gegeven om zoonlief aan de visconsumptie te krijgen.
“Knip de staartvin en de zijvinnen er maar af. Zoals je ziet is de kop er al af gehaald door die aardige visser die het voor mij panklaar heeft gemaakt.”
“Pap, moet ik die vis nog spoelen?”
Alleen in de serie 'The deadliest catch' vaart men met dergelijke gammele 'rinky dinky' bootjes. De moderne Noordzeevisser heeft een goed uitgeruste boot waar de voedselveiligheid wèl gegarandeerd wordt.
“Welnee die is aan boord al gespoeld en meteen ingevroren. De vis is zo vers dat hij nog niet eens naar vis ruikt.” Deze vis was inderdaad nog zo vers dat er geen spoortje bederf te ruiken was in de kieuwen. Een plaats waar de meeste bederfbacteriën zich bevinden.
“Op het Internet lees ik dat er ook eitjes in de vis kunnen zitten. Die mag ik niet eten?” Toch wel prettig dat op Internet over schol geschreven wordt. Zo wordt de jeugd op digitale manier kookwijs gemaakt.
“Die eitjes heten gewoon kuit, Marcel. Dat kun je rustig meebakken en opeten. Er zit veel smaak aan en het is reuze gezond.”
“Ik haal het er toch liever vooraf uit hoor. En eh, zitten er ook graten in de vis, kan ik die zomaar meebakken?
”Enigszins uit het veld geslagen antwoordde Pap: “Ja hoor er zitten graten in die je gewoon mee kunt bakken. Gewoon de hele schol in een keer in de ruime roomboter met wat olie en zo’n 5 minuten per kant bakken. Eerst de onderzijde van de vis en dan de bovenkant.”
“Wat is de onderkant?”, klonk het onzeker.
”Dat is de witte kant”
“Nou pap, bedankt, ik ga even het internet op en meteen die lekkere schol bakken. Ik ga mijn vrienden meteen MSN-en hoe het gesmaakt heeft. Doei!”
De volgende dag meteen even gebeld.
“Die schol? Oh ja, die was lekker hoor. Had wel verwacht dat we met z’n tweeën op konden. Maar dat was niet gelukt.”
Vreemd, er was toch niemand thuis dat weekend? Zou Marcel dan tóch een vriendinnetje hebben? Iemand die óók van vis houdt? Die meid kan niet meer stuk bij haar aanstaande, mogelijk toekomstige, eventuele schoonvader.
Prettig gestemd heb ik mijn zondag kunnen vieren.
Zó ziet een panklare schol uit. Compleet met afgeknipte vinnen en roeststippen. In de roomboter bakken, hmmm!
