BRC is de afkorting van ‘British Retail Consortium’. Een van oorsprong Engelse club van detailhandelaren die op geheel eigen houtje de warenwettelijke regels binnen een voedingsmiddelenproducerend bedrijf menen mee te moeten regelen. Gevestigd in een van de duurste straten van Londen zitten ongetwijfeld knappe koppen nieuwe regels te bedenken zodat er snel een nieuwere versie van uitgebracht kan worden.
Inmiddels zijn wij aan de 6e versie toe en wij kunnen in 2013 de aanzet voor BRC-7 wel verwachten.
Wat is de opzet van BRC oorspronkelijk?
Zo rond de eeuwwisseling bleek dat veel supermarktketens bij dezelfde producenten over de vloer kwamen voor een inspectie. Dit leverde een onzinnig tijdverlies op bij zowel de producent als leverancier. Hiervoor werd een voedselveiligheidsstandaard in het leven geroepen waarvoor de producenten zich konden laten certificeren nadat er een audit door een door BRC goedgekeurd persoon had plaatsgevonden. Van oorsprong is dit schema bedacht om de producenten van huismerken voor de supermarkten een soort status te geven dat zij goed genoeg bevonden worden om voor het supermarkt huismerk te mogen produceren.
Een BRC audit (controle) kost snel 4 dagen voor het bedrijf zelf. Menig kwaliteitsmanager is hierdoor zwaar overspannen geraakt doordat hij of zij de werkdruk niet aankon die hiermee gepaard gaat.
Vrienden van mij beweren dat BRC een van de meest nutteloze, geldverkwistende en corrupte voedselveiligheidsstandaarden die er zijn.
De winkel moet er tip top uitzien. De klant moet even niet in de kantoren of in het magazijn kijken, dan slaat vaak de schrik haar om het hart. Vaak worden in dit stukje van de voedselketen zeer veel grove fouten gemaakt op het gebied van voedselveiligheid als gevolg van zéér ondeskundig personeel.
De opzet was best wel efficiënt maar het instituut BRC is snel uitgegroeid tot een kind met een gigantisch duur waterhoofd. Het voedselveiligheidsschema is volledig zijn doel voorbij geschoten dat talloze slachtoffers bij het bedrijfsleven heeft opgeleverd en het gaat steeds verder weg staan van de warenwettelijke regels die er al zijn. U leest het goed: De opzet was goed. Inmiddels zijn er twee retailers uit dit circus gestapt en hebben maar hun eigen standaarden opgesteld die ongetwijfeld veel beter zijn Tesco en Marks & Spencer zijn wellicht de eerste schapen…
1.BRC Nutteloos?
Als ieder bedrijf zich aan de normale regels voor voedselveiligheid houdt, de General Food law, de EU verordeningen en de nationale wetgeving, dan is er vrij weinig aan de hand. Wel is essentieel dat het bedrijf een effectief verificatiesysteem in het leven roept om hun afnemers de garantie te geven dat men het wil en kan. Goed management is een vereiste. De NVWA ligt regelmatig in een deuk om de zwaar betuttelende regeltjes die de BRC en hun auditoren de bedrijven oplegt. De mening dat het beter is om regels van bovenaf op te leggen effectiever is dan eigen regels, gebaseerd op de principes van HACCP heeft hier nadrukkelijk postgevat. De NVWA (Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit heeft zelfs geen enkel positief verband kunnen aantonen tussen BRC gecertificeerde bedrijven en bedrijven die normaal hun werk doen. Men constateert maar al te vaak dat bedrijven meer bezig zijn met onzinnig papierwerk dan het werkelijk bezig zijn met voedselveiligheid. Men vergadert zich suf, terwijl in de productie van alles fout gaat en de ondeskundige medewerkers gewoon aan hun lot worden overgelaten.
Er kan inmiddels een boek geschreven worden over de meest waanzinnige en nutteloze opmerkingen die de auditors hebben gemaakt die totaal niet relevant zijn voor de voedselveiligheid. De laatste meest idiote opmerking die ik hoorde was dat de auditor vond dat de rvs klembeugels voor een TL kap ook met een soort kooiconstructie afgeschermd moesten worden. Om te voorkomen dat er metaal in het product komt. De auditor is inmiddels onder behandeling gesteld. Meer recent hoorde ik dat een BRC auditor een ‘minor’ gaf vanwege het feit dat de maaswijdte van het haarnetje te groot was. Echt gebeurd!
ISO 22.000 is veel effectiever! Dit is een management-management systeem dat er vooral op gericht is de organisatie die dingen te laten doen die men zelf heeft opgezet. Van het opstellen van meetbare directiedoelstellingen, het beschikbaar stellen van middelen tot aan een goede interne controle systeem op het geheel. Dit is een meer volwassen systeem dan de schoolse regeltjes die BRC van bovenaf oplegt. Inmiddels heeft BRC ISO al een klein beetje na geaapt door meer nadruk te leggen op directieverantwoordelijkheid.
2.BRC geldverkwistend?
Jaarlijkse audit. In tegenstelling tot ISO vindt BRC het noodzakelijk dat er ieder jaar een complete audit uitgevoerd moet worden. Kost snel € 4.500. Het bedrijf is er ook snel 4 dagen mee zoet, niet om alles te verbergen maar meer om de gigantische berg papier in orde te maken. Er zijn zelfs bedrijven die speciaal voor BRC iemand voor in dienst moeten nemen. Intussen laten ze de wettelijke regels maar lopen.
Voedselveiligheid draait vooral om de acties en deskundigheid op de werkvloer. De nadruk moet niet liggen in het volgen van onzinnige en tijdrovende regeltjes.
Verplicht de papieren standaard aanschaffen a € 120 Om de paar jaar verschijnt er weer een nieuwe versie van de BRC regels die de bedrijven in huis moet halen. Ieder bedrijf is verplicht om de BRC standaard in huis te hebben dat gewoon een paperback werkje is van 121 pagina’s . Geen kopie wordt er nadrukkelijk aan toegevoegd.
De plus status
Een bedrijf kan kiezen om de plus status te halen, vergelijkbaar met een VIP kaart. Er wordt dan een onaangekondigde audit uitgevoerd met als gevolg dat soms de meest waanzinnige zaken opgespoord worden die helemaal niets met voedselveiligheid te maken hebben. Stof op een afvoerpijpje, haarnetje in een verkeerde kast en een gaatje in het plafond zijn een paar idiote voorbeelden die mij zo te binnen schieten.
Auditors die niets vinden worden door sommige certificerende bureau’s teruggestuurd met de mededeling dat er toch iets gevonden moet worden.
3.BRC corrupt? Mijn vrienden beweren van wel!
Wellicht een krasse uitspraak, maar een korte rondgang door niet West Europese landen leert al snel dat de waarde van het BRC certificaat waardeloos is. Vrienden van mij zeggen dat deze gewoon gekocht worden. Dit hebben ze me zelf gezegd in Vietnam in 2010. BRC doet ogenschijnlijk niets aan deze vermeende corruptie. Men voelt zich veel veiliger in Dartmoor street in Londen. Een van de meest chique straten en zuiden van James Park en op steenworp afstand van de Westminster Abbey.
Dan is er een ‘Schoftenboek’ op de site, die meldt wanneer een certificaat verlopen is van een BRC deelnemer en de BRC klant op een gruwelijke manier voor schut zet. Gestapo praktijken naar mijn idee. Een afnemer is er zelf voor verantwoordelijk om te verifiëren of het certificaat van zijn leverancier in orde is. Dit is een heel normale regel die ook stevig verankerd is in ISO 22.000.
Tussentijdse wisseling van auditor tijdens de looptijd van het certificaat is een van de meest idiote regels die er bestaan. Dit biedt de mogelijkheid dat minder strenge auditbureau, lees: bureaus die maar wat aanklooien hun kans zien om nieuwe klanten te werven. Dit werkt corruptie in de hand en is een zeer bedenkelijke regel.
Kijk eens naar de hygiëne en deskundigheid van de retailers zelf!
Complete hordes voedselanalfabeten en culinair gehandicapten lopen er als winkelpersoneel rond. Vaak is de supermarkt manager niet veel beter.
Er is zelfs een BRC schema voor verpakkingsmateriaal producenten!
BRC heeft hier een tweede schema voor bedacht, het BRC/IOP (Institute of Packing) nKennelijk bedoeld om het Engelse verpakkingsinstituut uit de moeilijke tijden heen te loodsen. Een tweede circus voor de toeleveranciers van verpakkingsmaterialen. Kan gewoon met de bestaande EU wetgeving afgedaan worden. Maar ja, de klanten eisen dit gewoon.
Aanpassing regels vanwege te weinig aanmeldingen?
Boze tongen beweren zelfs dat BRC mogelijk een paar idiote eisen van de BRC 6 versie laat vallen omdat het aantal aanmeldingen in 2012 drastisch is afgenomen. Als dit waar blijkt te zijn, dan is het laatste beetje integriteit van de schemahouder volledig verdwenen.
ISO 22.000 is intelligenter, goedkoper en meer integer!
Dit is de management norm die de gehele keten bewaakt. Als zij zich gewoon aan de EU verordeningen houden en zorgen dat alles traceerbaar is, dan is er werkelijk niets aan de hand. ISO 22.000 dekt dit feilloos af. Hiervoor worden de FSSC 22.000 randvoorwaarden wel stevig aangepast.
Waarom BRC gevraagd wordt?
Veel producenten zien zich terecht gechanteerd door hun afnemers. Die stellen het BRC certificaat gewoon als eis voor levering. Ook weer zo’n corrupte regel. Immers, hun eigen club, beheert dit schema en die moet toch in tact gehouden worden? Als dit geen belangenverstrengeling is, ben ik een boon die overigens niet erg heilig meer is.
Kortom: Stoppen met BRC en IFS
Naar mijn idee moet dit hele BRC en IFS circus kritisch aan de kaak gesteld worden en zal de voedingsmiddelenindustrie zich op eenzelfde manier moeten verenigen als de retailers dit al gedaan hebben. Men zal zeer snel concluderen een goede opzet van het ISO 22.000 met het daaronder gehangen FSSC 22.000 ruimschoots voldoende is om voedselveilig te produceren. Dit zal aanzienlijk schelen in de kostprijs. Basisvoorwaarde is wel dat het management serieus de zaken aanpakt.
De NVWA en ondergetekende zullen dit feestelijk toejuichen.