Regelmatig kom ik ondernemers tegen die altijd de randen van de wetgeving opzoeken.  Zelden heb ik meegemaakt dat dit op de lange termijn lonend is. Als de leiding van een bedrijf wettelijk spitsroedenlopen tot een soort doelstelling heeft gemaakt, dan zijn dezelfde schimmige trekjes ook in de bedrijfsvoering te herkennen en vaak in de kwaliteit van het eindproduct! Voorbeelden te over van (ook Nederlandse) bedrijven die het niet zo nauw nemen met de ethische kant van management.

Neem het Nederlandse bankwezen maar even als een voorbeeld buiten de voedingsmiddelenindustrie. De dienstverlening van onze banken is net zo ‘verrot’ als de graaicultuur van hun eigen management.

Werken volgens ISO 22.000 maakt snel korte metten met dergelijke verziekte structuren. De interne beleving en controle van het eigen management op het voedselveiligheidsbeleid is in hoge mate bepalend voor een goed werkend certificeerbaar voedselveiligheidssysteem.

De Nederlandse voedingsmiddelenindustrie staat in de wereld zeer hoog aangeschreven, samen met die uit Duitsland, Denemarken en Estland. Ondanks dat wordt er binnen Nederland best wel vaak aangeklooid met ons voedsel. Als dit veroorzaakt wordt door de inzet van ondeskundig personeel op de werkvloer dan is dit minder ernstig dan wanneer een bedrijfsleiding doelbewust sjoemelt met de waarheid en kwaliteit achter hun product. Dat de meeste Chinese restaurants Pangasius nog steeds als tongfilet op de menukaart zetten vind ik in deze context een ondergeschikt element.

Ook in een restaurant moet de consument op haar hoede zijn. Soms worden er wel zeer vreemde en wellicht ongezonde drankjes geserveerd.

Graag wil ik u meenemen naar een paar leuke gaten in onze eigen Warenwetgeving waar vaak gretig gebruik van gemaakt wordt. Schelmenstreken noem ik dit maar.

De broodtruc
Het Warenwetbesluit Meel en Brood bestaat nog steeds in Nederland.  Hierin staan voor veel Bakkers erg lastige regels ten aanzien van het vochtgehalte en vooral het droge stof gehalte dat een product als brood dient te bevatten. Hier hebben creatieve bakkers een simpele oplossing voor bedacht. Brood heet tegenwoordig geen brood meer. In de winkel zult u de aanduidingen niet snel meer tegenkomen. Knip, Zaanse snijder, een vloertarwe of casino zijn benamingen die we allemaal kennen en ervaren als broodachtig. Dan heb ik het niet eens over de buitenlandse broodsoorten die volop in Nederland te koop zijn.

Palingroken in het openbaar
De Warenwet ziet het roken van paling als een niet eenvoudige handeling en daarom moeten de palingrokerijen op braderieën bijvoorbeeld een officiële verkoopwagen aanschaffen met daarin een water tappunt etc. Dit is lastig natuurlijk. Als er sprake is van een Palingrookwedstrijd, dan mag het allemaal wel in primitieve rooktonnetjes plaatsvinden, waarbij de roker met groezelige vingers de producten behandelt, zullen we maar zeggen.

Het koekenpan rondje
Als een kok in een restaurant onverhoopt een bedorven stuk vlees in zijn koeling aantreft, dan is hij verplicht de Rendac te bellen die tegen een vorstelijke vergoeding dit stuk vlees langs officiële weg gaat afvoeren als Categorie 2 materiaal. Dit geheel in overeenstemming met de bepalingen zoals die zijn vastgelegd in de Destructiewet. Als deze brave kok in de koekenpan, na bewerking dus, heeft ontdekt dat er wel veel groene dampen van het vlees afkomen, dan mag hetzelfde stukje vlees met het huishoudelijk afval afgevoerd worden, voor uiteraard een vriendenprijsje.

Voedingsmiddelenbedrijven die wat aanklooien moeten terecht de zwarte kat gepresenteerd krijgen.

Alles is privé!
Een controleur van de NVWA is verplicht om bij aanvang van zijn controle vast te stellen of alles wat in het bedrijf ligt, daadwerkelijk bestemd is voor de verkoop en dat de nering ook werkelijk open is om de producten aan de man te brengen. De ondernemer die heel wat te verbergen heeft kan op de vraag of alles bestemd voor de verkoop is, meteen antwoorden: Alles is privé, meneer. En meteen uitleggen dat er een grote bruiloft op komst is. Deze vlieger gaat niet voor alle gevallen op. Een Vietnamese loempiabakker die thuis 500 mini loempia’s aan het vullen is, kan nooit met droge ogen beweren dat alles ‘plivé’ is. Daar stinkt geen enkele controleur in. De verdachte producten moeten vooraf wel voorzien zijn van een sticker of een andere soort aanduiding.

Dit waren weer de meest recente roddels uit het spannende gebied dat Warenwetgeving heet.

Wordt vervolgd.