Afgelopen vrijdag 16 januari 2015 bereikte mij het droevige bericht dat Duijvis banen moet gaan afstoten naar het UVW. Zo’n 20% van de medewerkers raakt hun baan kwijt. Bij het artikel dat in de Telegraaf verscheen was er ook een foto geplaatst die voor mij in veel opzichten de zaken duidelijk maakte. Foto’s maken binnen een bedrijf is vaak verboden. Niet vanwege de geheimen die mogelijk prijsgegeven worden maar meer om te voorkomen dat ongelukkige omstandigheden zoals wij die konden zien naar buiten komen.  Opvallend vond ik de zeer harige arm die een half kapot plastic schepje door een voorraad borrelnootjes haalde. Verder was duidelijk het zeer knullige laswerk te zien van de uitvoermond van de machine of doseerinstallatie. Het lijkt wel Chinees laswerk. Volkomen terecht dat er wat gebeuren moet in dit bedrijf dat zich helaas vertaalt in verlies van arbeidsplaatsen.

Duijvis een echt oud Zaanse naam sinds 1806
In 1961 is het verval reeds ingetreden bij dit traditionele familiebedrijf. Akzo nam het over en daarmee verloor het bedrijf het predicaat ‘koninklijk’. In 1987 overgenomen door Douwe Egberts die het in 2006 weer als een hete aardappel verkocht naar Pepsico. Dit laatste bedrijf legt de nadruk op rendement maken voor de aandeelhouders en handel in sterke merken waarvan Duijvis er eentje was. Deze snelle jongensclub die overwegend in +25% auto’s rondrijdt weet wat het is om rendement te maken van het geïnvesteerde vermogen. Er wordt onvoldoende rendement behaald, de marges staan onder druk en men gaat de stekker eruit trekken.

Duijvis, bekend van machines, borrelnootjes, dipsauzen en pinda’s
Beroemd zijn de Duijvispersen, die met redelijk hydraulisch geweld de cacaoboter uit de cacaomassa kunnen persen. Monsters van machines die tijdens het persen enkele centimeters langer worden vanwege de persdruk van zo’n 600bar die op de cacaomassa uitgeoefend wordt.

De namen borrelnootjes en tijgernootjes heeft men slim genoeg geregistreerd maar dat heeft niet mogen baten, helaas.

Duijvis zet een gevaarlijke trend in gang
De opkoop investeringsmaatschappijen zijn slechts geïnteresseerd in merknamen die goed bekend zijn bij de consument. Koopkrachtige producten zeg maar. Het maakt hun niets uit waar het geproduceerd wordt en de voedselveiligheidscertificaten moeten ook een beetje kloppen. In het buitenland is het laatste zelden een probleem. Dat weten wij uit eigen ervaring.

Overname door een investeringsbedrijf eindigt te vaak in een verslechtering van de fincanciele positie. Verhuizing naar goedkope lonenlanden of liquidatie zijn vaak het gevolg

De uittocht van bekende Nederlandse merken kan op de volgende manieren verklaard worden:

• Productontwikkeling
  Zodra het proces stilvalt of wanneer een paar stommiteiten uitgehaald worden met de nodige persaandacht, kan het snel afgelopen zijn met een bedrijf.

• Leegtrekken van een bedrijf
  Investeringsmaatschappijen zijn hier heel bedreven is. Na de overname wordt er gereorganiseerd en alles wat met indirecte kosten te maken heeft, zoals kwaliteitsbewaking en productontwikkeling wordt terzijde geschoven. De boeken zien er weer mooi rooskleurig uit en het bedrijf is klaar voor sluiting (met behoud van de merknamen) of doorverkoop aan een volgend slachtoffer die lijken kan gaan tellen.

• Versuffing van het management
  Dit is een sluipmoordenaar binnen ieder bedrijf. Vaak familiebedrijven die vinden dat het wel best gaat zo en meer aandacht heeft aan de naderende pensioenregelingen dan continuïteit van het (familie)bedrijf. Vaak is het management het slachtoffer van een geriatrisch syndroom. Er zijn geen verbeteracties doorgevoerd, geen kostenreductieprogramma’s en opeens wordt men wakker geschud als het half één is.

Hoe zal het oer Hollandse iconen vergaan zoals Hero, Patria en Bolletje?
Ik ga vast hamsteren.

Wie de toekomst als tegenwind ervaart, loopt in de verkeerde richting