Alle supermarktorganisaties plegen dezelfde zonde. Zij laten eigen producten maken waarvan de verpakkingen een zorgvuldige ‘net niet’ kopie van een A-merk zijn, waarvan de inhoud naar hun zeggen beter is dan het A-merk waarvoor een fabrikant een idioot lage prijs krijgt.

Deze waterkip heeft al een wereldreis achter de rug

De recall gekte loopt volledig uit de hand
Alleen al in de vorige week van 13 mei konden wij 10(!) recall acties noteren waarvan er 8 flauwekul recalls tussen zaten. Van deze 10 waren er 5 door de supermarkten zelf opgestart. Wie gaat dit betalen? Een doorsnee recall kost zo’n als alles meezit €250.000  De wurgcontracten die de supermarkt inkopers sluiten met de voedingsmiddelenindustrie hebben bepalingen en zelfs strafbedingingen opgenomen dat de recall schade geheel op de fabrikant verhaald wordt. Het maakt niet uit of de NVWA de recall opstart of dat dit het eigen initiatief is van de supermarkt inkoper. De meeste producenten hebben een recallverzekering afgesloten. Die hebben in het geval Foppen vlot uitgekeerd. Nu horen wij vanuit verzekeringsland ook andere geluiden. De premies vliegen omhoog en de dekking wordt kritisch bekeken. Ons wordt zelfs gevraagd om een onafhankelijk oordeel te vellen over de recall risico’s van bedrijven.

Veel bedrijven zullen HAK volgen door te zeggen dat het gewoonweg niet loont om de verantwoording van een recall te dragen voor een huismerk. Probleem is wel dat sommige producenten helemaal geen A-merk meer hebben. Die blijven in de chantabele positie.

Is een huismerk product beter dan een A-merk product?
Nooit! ‘If you pay peanuts, you get monkeys’ luidt een bekend gezegde. Iedere idioot weet gewoon dat wanneer ik voor weinig iets koop dat het product meestal van mindere kwaliteit is en dat het daardoor eerder stuk gaat of dat het minder lekker smaakt. Er zijn genoeg voorbeelden te bedenken bij automerken, huishoudelijke apparatuur tot wijn aan toe. Denk maar aan de spotgoedkope bbq vleesschotels bijvoorbeeld.

Het gaat mij te ver om te stellen dat de inhoud van de huismerken rommel is maar over het algemeen loopt een argeloze consument meer voedselveiligheidsrisico omdat de producent als gevolg van de prijsdruk vanuit de detailhandel  risico verhogend gedrag gaat vertonen. Het risico is in feite niet erg veel groter maar door een “ongelukkige samenloop van omstandigheden”* kan er opeens de optelsom van de risicofactoren ervoor zorgen dat er een calamiteit ontstaat.

*(Citaat uit het rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid over Foppen Salmonella zalmaffaire waarbij vier doden te betreuren waren)

Ik haast mij te benadrukken dat ik geen voedselangst wil aanpraten. Wij als mens kunnen best wat voedselveiligheidsrisico’s verdragen zonder daar blijvende schade aan te ondervinden.

Het BBQ pakket komt weer in het winkelschap voor heel weinig. De ingredienten hebben meer te doen met een reis om de wereld in 80 dagen dan met lekker eten.

Wie draagt de schuld voor de prijsdruk?
De supermarkt organisaties met het CBL (Centraal Bureau voor Levensmiddelenhandel) voorop, wijzen met de vinger naar de consument door te stellen dat die niet bereid is meer te betalen. Als er goedkope producten in het schap gelegd worden, dan worden deze meer verkocht dan de dure. Dit is een ijzeren economische wet waarvoor u geen ‘Nijenrode’ hoeft te doorlopen. De consument vindt het uiteraard geen bezwaar dat deze producten zo goedkoop aangeboden worden. Je zult maar een gezin met 10 kinderen hebben, dan is de keus snel gemaakt.

Puur een zaak van aanbod die de vraag achteraf rechtvaardigt. Dit is een ‘kip en het ei verhaal’.

De herkomstaanduiding moet op alle productverpakkingen komen!
Als ik een wasmachine of een kruimeldief koop, staat er altijd op de verpakking waar het gemaakt is. Deze regel geldt alleen voor groenten en enkelvoudige, dus onbewerkte vleesproducten. Waarom geldt deze regel niet voor alle voedingsmiddelen? Dit zullen de supers niet leuk vinden als de consument erachter komt dat de huismerkproducten vaak uit ‘Hakkietakkie landen’ komt. Oorsprongs vermelding zou meteen verplicht gesteld moeten worden. Dat is toch een normale eis? Dan pas kan een goedgelovige consument een ‘weloverwogen en doordachte keus maken voor de aankoop van veilig voedsel.’ Dit zinnetje is zelfs terug te vinden in de nieuwste etiketterings wetgeving. Sla de EU verordening 1169/2001 er maar op na.

Dat wordt lachen als alle landen van oorsprong vermeld worden:
Dan leest u dat:

• Uw supermarkt augurken uit Bangladesh komen
• Uw plofkip uit Thailand of Brazilië komt.
• Het vlees voor uw gehakt uit Botswana komt
• De gamba’s uit Vietnam
• Het vlees in de kroketten uit Paraguay

Erger je niet, verbaas je