De PFAS discussie is weer in volle hevigheid opgelaaid mede door de inspanningen van de komende uitzendingen van de Keuringsdienst van Waarde. Opeens realiseert men dat deze gevaarlijke en genotoxische verbindingen overal in ons milieu aanwezig blijken te zijn. Textielveredeling is een berucht fenomeen waar ik in 2005 al mijn zorgen over geuit heb. Zie column 38 ‘De kledingzakenlucht’. https://www.scientanova.com/2005/11/28/538-de-kledingzaken-lucht/

De vuilafstotende eigenschappen van kleding, tapijten en andere woningstofferingsproducten zitten kennelijk ook vol met PFAS verbindingen. Ook smeermiddelen bevatten deze teflon-achtige stoffen. Er is weinig fantasie voor nodig om te bedenken dat deze ‘teflon-achtige’ verbindingen de smerende eigenschappen aanzienlijk verbeteren bij de productie van verpakkingsmaterialen voor onze voedingsmiddelen.

Wat zij PFAS verbindingen eigenlijk?
Dit is een afkorting voor een verzameling verbindingen die veel met elkaar gemeen hebben. Poly- en perfluoralkylstoffen afgekort PFAS. Duizenden vergelijkbare stoffen die veel gebruikt worden in anti aanbaklagen van keukengerei bijvoorbeeld. Die zijn al zeker sinds de 60^e jaren op de markt. Iedereen heeft ermee te maken gehad, vroeg of laat. Het veroorzaakt geen acuut toxische schades maar vooral op de lange termijn. Op genotoxisch gebied springen nier- en teelbalkanker het meest op.

Pas recent werden er wettelijke maatregelen genomen om de vervuiling van deze stoffen in ons afval- en drinkwater enigszins te beteugelen. Onderzoek naar de giftigheid van duizenden van deze stoffen is uiteraard moeizaam en is te vergelijken met het zoeken naar ‘iets’ in een hooiberg.

Sinds 2021 wind ik mij op over deze vervuiling.
In mijn boek ‘Leugens op mijn bord’, ISBN:978-90-810612-3-0 besteed ik uitgebreid aandacht aan dit risico. Lees maar in het hoofdstuk: ‘Opkomende voedselveiligheidsrisico’s die de overheid MIST’ vanaf pagina 176. Juist de binnenzijde van de frisdrankbussen kunnen mogelijk rijkelijk voorzien zijn met ofwel nanotechnologie of PFAS houdende smeermiddelen. Neemt u maar de proef op de som. Bij het ene merk blijven er veel vochtdruppels aan de binnenzijde zichtbaar en bij het andere merk met een vergelijkbaar product niet. Rara hoe kan dit?

MCPD-3 esters, de andere sluipmoordenaar
Palmolie dat geraffineerd wordt in Nederland krijgt een paar uiterst giftige verbindingen cadeau in de vorm van chloor esters. Chloorpropanolen of officieel: Mono chloor propaan diol esters, afgekort: MCPD-3. Deze stoffen zijn ook erkende genotoxische stoffen en pas een paar jaar geleden is er wetgeving gemaakt om de maximumgehaltes vast te stellen voor onze voedingsmiddelen. Vanaf pagina 74 in mijn boek ga ik hier dieper op in.

Op het symposium van 9 maart publiceren wij ons onderzoekje naar MCPD-3 esters
In een zevental producten waar palmolie in verwerkt is hebben wij de werkelijke gehaltes laten meten. Hieruit blijkt dat vooral goedkope producten significant hogere MCPD-3 waardes hebben dan de dure A merken. Verontrustend maar wel voorspelbaar. Het merk ‘goedkopie’ vormt een groter gezondheidsrisico dan een duur merk. Wij gaan dan deze opkomende voedselveiligheidsrisico’s en het geklooi met ons voedsel en wat ertegen te doen breed uitmeten. In de vorige column 23002 staan meer gegevens over dit programma en hoe je je kunt aanmelden.

Soms moet je alles wel te relativeren. Dan springt bij mij deze spreuk weer in beeld:

De mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest